Rozdział ósmy; przeszłość, która ponownie dała o sobie znać. Część II.

- Czy ktoś mi powie, co tu się, do cholery, wyprawia?! - warknęła rozjuszona Nicci. Chociaż kipiała ze wściekłości, była zupełnie niegroźna, szczególnie w puchowym szlafroku i kolorowej pidżamie.

- Na razie nie musisz wiedzieć - oznajmił Scorpius, równie zirytowany. Usiadł na jednym z krzeseł przy ich toaletce, opierając łokcie na kolanach. Podniósł wzrok na dwie lokatorki, które stały nad nim niczym rozjuszone kotki, tupiąc przy tym nogami. - Mogłybyście z łaski swojej zostawić mnie na chwilę z Blake? To ważne - zaznaczył.

Amelia parsknęła.

- Żarty sobie robisz? Mamy wyjść takie roznegliżowane na korytarz, gdzie powoli każdy się zbiera na śniadanie? Zapomnij.

- Już ty nie rób z siebie takiej cnotki.

- Palant - fuknęła.

Nicci głośno westchnęła.

- Dobra, chodź, pójdziemy do Drefana, on i tak pewnie jeszcze śpi - powiedziała łapiąc pannę Greengrass za rękę, wyraźnie kapitulując. Posłała blondynowi pełne wyrzutu spojrzenie. - Dorośli muszą porozmawiać.

- Szlag by cię Malfoy i te twoje humorki - rzuciła jeszcze Amelia przez ramię, umyślnie trzaskając drzwiami.

Podczas tej krótkiej wymiany zdań Katherine z uwagą przyglądała się Scorpiusowi, milcząc. Kiedy obie jej towarzyszki opuściły dormitorium, w pomieszczeniu zapadła tak niezręczna cisza, że ani on, ani ona, nie wiedzieli, w którą stronę patrzeć, co robić z rękoma, albo w jakiej pozycji się usadowić. Myśli zastępowali innymi, błądząc w świadomości po najmniej istotnych zakamarkach. Atmosfera zrobiła się gęsta, a powietrze duszne. Jeszcze nigdy nie czuli się w swoim towarzystwie tak niekomfortowo.

- No co Malfoy - zaczęła Katherine, kiedy owe milczenie stało się dla niej dość niewygodne. - O czym chciałeś porozmawiać? Bo przed chwilą jeszcze miałeś wiele do powiedzenia - zauważyła wrednie, wychodząc z łóżka. Skierowała się w stronę małej komody, w której trzymała wszystkie swoje ubrania i inne drobiazgi, zupełnie ignorując pełne wyrzutu i zachwycenia spojrzenie Scorpiusa, gdy mijała jego osobę.

- Nie rób z siebie głupiej idiotki - powiedział, kiedy w końcu opanował rozszalałe myśli. - Dobrze wiesz, że to, co się wczoraj wydarzyło, nie powinno mieć miejsca.

Kiwnęła głową, rzucając na łóżko wyjęte z mebla ubrania.

- Nie powinno, ale miało. Poza tym, Scorpius, dobrze wiesz, że chwile słabości się zdarzają. W końcu jesteśmy tylko ludźmi, ale ludzie popełniają błędy.

Każde wypowiadane słowo przechodziło jej przez gardło z wielkim wysiłkiem. Chciała mówić coś innego - chciała, żeby wiedział, że naprawdę jej zależy, że wydarzenie z przed niecałej doby sprawiło, że wszystkie uczucia powróciły, że wróciło pragnie mieć go przy sobie. Ale nie mogła tego zrobić, bo znała konsekwencje.

- Powiedziałem Drefanowi.

Kath na te słowa stanęła w pół kroku, patrząc na twarz chłopaka z wielkim szokiem, złością i zdezorientowaniem.

- Nie zrobiłeś tego - warknęła.

- Przecież i tak jest ci to obojętne.

Sprawa między całą trójką - Scorpiusem, Drefanem i Katherine - była mocno skomplikowana, ponieważ posiadali oni wspólną przeszłość, o której części każde z nich wolałoby zapomnieć. Ale jak to ze wspomnieniami bywa, wracają nagle, niespodziewanie, i chociaż chcielibyśmy się ich pozbyć za wszelką cenę, to zazwyczaj nie możemy.

Sama przeszłość ma to do siebie, że w życiu każdego człowieka pozostawia po sobie pewien ślad. Wszystkie decyzje, które podjęliśmy kiedyś będą mieć wpływ na przyszłość.  Oczywiście, każdy człowiek z uwagą bądź z roztargnieniem, podejmuje pewne kroki, czasami ich potem żałując, uważając je za błąd lub ciesząc się, że sprawy potoczyły się w taki, a nie inny sposób.

Niestety w tym przypadku byłoby lepiej, aby pewne epizody nigdy się nie wydarzyły.

Piąta klasa w Hogwarcie mijała zdecydowanie za szybko. Chociaż uczniowie na co dzień drżeli na myśl o zbliżających się SUM-ach, to teraz ich głowy zaprzątane były przyjemniejszymi sprawami - zbliżały się bowiem święta Bożego Narodzenia, których każdy po prostu nie mógł się doczekać.

W związku z panującą w zamku atmosferą, gdzie nad głowami młodych czarodziei wyrastały jemioły, dzwoneczki wesoło grały, a przyjemny zapach drzewek iglastych pieścił zmysł węchu, nauczyciele postanowili odpuścić chwilowo reżim, wywołany nadchodzącymi egzaminami. Korzystali z tego wszyscy, młodsi i starsi, spędzając miłe popołudnia na wspólnych rozmowach, grach lub spacerach. Oczywiście zdarzały się wyjątki, w których to pojedyncze osoby nie odrywały swej uwagi od książek.

Piątka młodych Ślizgonów siedziała wygodnie na kanapie, w centralnym miejscu pokoju wspólnego Slytherinu, dając tym samym do zrozumienia wszystkim innym, że to oni tutaj rządzą. Nie byli oni jednak nieuprzejmi w stosunku do innych osób należących do tego samego domu, ponieważ szanowali siebie wzajemnie, ale wystarczyło spojrzeć na ich sylwetki i twarze, aby wiedzieć, że podczas ich obecności, na to terytorium się nie wchodzi.

- Jakieś plany na święta? - spytała Nicci w przerwie jedzenia swoich ulubionych orzechów w czekoladzie, które zakupiła przy ostatnim pobycie w Miodowym Królestwie.

- Jak co roku, rodzinnie - westchnęła Amelia, wyraźnie znudzona. Ona, w przeciwieństwie do wesołej panny Flames, z obrażoną miną piłowała idealne paznokcie. - Kompletnie mi się nie chce. Nie lubię tego śniegu, jak i rzekomej „świątecznej” atmosfery, bleh. Wyjechałabym w ciepłe kraje.

- Nie narzekaj, kuzyneczko - odezwał się Scorpius. - Drugi dzień świąt spędzacie u nas, w końcu moja matka nie wyobraża sobie świąt bez swojej siostry. Z resztą, w tamtym roku nie było aż tak źle, kiedy górę nad rozumem naszych rodziców wziął alkohol i mieliśmy pełną samowolkę.

Westchnęła, teatralnie przewracając oczami.

- Co racja to racja - przytaknęła. - A wy? Co robicie? - Panna Greengrass zwróciła się teraz do dwójki pozostałych Ślizgonów, którzy najwyraźniej zbyt zajęci sobą, nie zwracali uwagę na resztę towarzystwa.

- Jedziemy w góry, chociaż wigilię spędzamy w domu – odparł brunet, poprawiając się na oparciu kanapy. Przycisnął siedzącą mu na kolanach dziewczynę mocno do siebie. - Z resztą, Katherine jedzie ze mną - dodał, całując dziewczynę lekko i przyciągając ją bliżej siebie. Odpowiedziała mu uśmiechem.

- Naprawdę, zaraz się porzygam - jęknął Scorpius, udając przy tym odruch wymiotny. Cała pozostała czwórka parsknęła śmiechem.

- To też znajdź sobie miłą towarzyszkę serca. Nicci, nie byłabyś zainteresowana?

Dziewczyna na te słowa zakrztusiła się orzeszkiem.

- Mózg ci zlasowało Drefan od tej miłości? Już wolałabym być starą panną.

- Może i zlasowało, ale jestem szczęśliwy.

Jakby na potwierdzenie tych słów jeszcze raz pocałował siedzącą na jego kolanach dziewczynę, tym razem mocniej i zachłanniej, zupełnie ignorując otaczającą ich resztę.

Eh, zakochani.

Można w to wierzyć lub nie, ale sielanka nie trwała długo. W życiu zawsze musi być najpierw źle, żeby potem było dobrze, a każde szczęście prędzej czy później trzeba przypłacić cierpieniem. I nikt nie jest w stanie się przed tym uchronić, nawet jeśli zawarłoby się pakt z samym diabłem.

Dochodziła północ, a jedynymi dźwiękami zagłuszającymi błogą ciszę wieczora były pohukiwania sów i zderzanie się kropel wody w zaczarowanej fontannie. Jako że była to końcówka czerwca, a dokładniej przeddzień powrotu uczniów do domów, noc była przyjemna i ciepła.

- Wszystko się zmienia, prawda? - zapytała dziewczyna zdławionym głosem, nie zerkając nawet na stojącego przy niej chłopaka. Dłonie trzymane w kieszeniach bluzy zaciskała tak mocno, że robiła sobie krzywdę, wbijając sobie paznokcie w skórę. Pierwszy raz od dawna nie miała pojęcia, jak powinna się zachować. Było to uczucie trudne i irytujące, szczególnie że wiedziała, co zaraz się wydarzy.

- To prawda - przytaknął brunet - ale mam nadzieję, że tylko na lepsze - dodał, uśmiechając się przy tym szeroko. Złożył na czole dziewczyny opiekuńczy, pełen miłości i troski pocałunek, jednocześnie obejmując ją silnym ramieniem, tym samym przyprawiając ją o nieprzyjemny, bolesny dreszcz. Zamrugała kilkakrotnie, aby powstrzymać pieklące się pod jej powiekami łzy, desperacko wierząc, że ten gest jej w tym pomoże. Nie pomógł. Słone krople powoli zaczęły znaczyć na jej policzkach mokre ślady, ale niezauważalnym gestem od razu je starła.

Trzęsąc się z własnej bezradności układała w głowie formułkę, którą za chwilę miała powiedzieć. W jej myślach były to zdania przepełnione szczerością i niekrytym rozgoryczeniem, mające wyrazić realne pożałowanie i przeprosiny. Nad uczuciami czasami nie da się zapanować, a ona właśnie się o tym przekonywała.

Ale przecież była Katherine! Tą bezwzględną, wredną, pewną siebie Katherine, przez niektórych podziwianą, a przez innych uważaną za kompletną bezuczuciową sukę. Rzekomo nie liczyła się ze zdaniem i samopoczuciem innych, więc dlaczego i tym razem miałoby być inaczej? Może dlatego, że wciąż kochała… tylko znacznie mniej.

Przełykając głośno ślinę, ponieważ w przełyku urosła jej wielka gula uniemożliwiająca oddychanie, odwróciła się twarzą do Drefana. Jej serce biło tak szybko i niekontrolowanie, że miała wrażenie, że zaraz wyrwie się z jej piersi. Wyswobodziła się z jego objęć, pozostawiając na jego rozgrzanym torsie jedynie swoją delikatną dłoń. Piękne słowa, które miała powiedzieć, wyleciały jej z głowy, pozostawiając po sobie tylko głuchą pustkę.

Zrobiła krok do tyłu.

- Nie czekaj. Ja nie wrócę.

Nigdy nie zapomni tej gehenny, która w ciągu ułamku sekundy wdarła się w oczy bruneta. Wiedziała, że życie z tym obrazem już do końca swoich dni będzie rozgrzeszeniem za krzywdy, które wyrządziła. Tamtego wieczora także, bezwzględna i nieczuła Katherine umarła, pozostawiając po sobie jedynie cień w egzystującej powłoce. Ale tylko do pewnego czasu.

Wakacje dla niektórych okazały się dobre, dla innych nie tak wspaniałe, jakby można było to sobie wyobrazić, ponieważ każdego piąto - lub raczej prawie szósto roczniaka - pod koniec lipca zaszczyciły sowy z Hogwartu z wynikami ich egzaminów. Scorpius na szczęście nie miał żadnego problemu, bo jeśli chodzi o naukę, był bardzo utalentowany  i naprawdę nie potrzebował dużo, aby wiele zrozumieć. Draco zawsze powtarzał, że tą przydatną cechę odziedziczył po nim, co słysząc, Astoria głośno się śmiała.

Te kilka lipcowych dni Scorpius spędzał w rezydencji Zabinich, co bardzo mu odpowiadało. Humory dopisywały każdemu, nawet małym skrzatom domowym, zapewne dlatego, że przepiękne słoneczne lato zagościło w Anglii, jak jeszcze nigdy dotąd.

Scorpius z Drefanem, korzystając z dobrodziejstw ogrodu, zazwyczaj spędzali czas nad niewielkim stawem, gdzie w spokoju mogli napawać się urokiem i trwającymi wakacjami. Nie śpieszyło im się do szkoły, szczerze mówiąc, nawet o niej nie myśleli, zwyczajnie ciesząc się z wolnego czasu.

- Muszę ci o czymś powiedzieć - zwrócił się Malfoy do swojego przyjaciela, podnosząc się do pozycji półsiedzącej. Uważnie przy tym obserwował twarz bruneta, czekając na jakąkolwiek zachętę do dalszego mówienia. Kiedy tamten skinął głową, zaczął kontynuować. - Tylko proszę, nie działaj impulsywnie i się nie denerwuj, chociaż nie zdziwię się, jeśli dasz mi w mordę.

Drefan zmarszczył lekko czoło, wyraźnie zdezorientowany.

- Co to za sprawa?

- Jestem z Katherine.

Wyrzucił to z siebie szybko, może nawet trochę niewyraźnie, ale wyrzuty sumienia, wywołane ukrywaniem prawdy były nie do zniesienia. Był świadomy tego, że te słowa zranią i tak pęknięte w pół serce przyjaciela, ale jak to mówią, miłość nie wybiera, i chociaż sam Scorpius był do niej sceptycznie nastawiony, to tym razem poczuł chemię, która faktycznie była realna i mogła coś znaczyć.

Tylko że teraz, w momencie, w którym twarda postawa Drefana jakby opadła, a wesołe ogniki tańczące w jego oczach przygasły, Scorpiusa naszły wątpliwości, czy faktycznie warto poświęcać przyjaźń i osobę, która jest jakby drugim bratem…

- Jak długo?

Tego pytania obawiał się najbardziej. Modlił się nawet o to, aby Drefan mu go nie zadawał, ale czuł, że jest mu winien prawdę.

- Trzy miesiące.

Zabini kiwnął głową. Scorpius wraz z Blake byli razem jeszcze za czasu, kiedy on także z nią był…

- Jesteś wkurzony? - zapytał blondyn.

Na pewno był, ale niczego nie dał po sobie poznać. Na jego twarzy jednak zagościł ogromny zawód i smutek, ale sam Drefan milczał, nie wydając z siebie żadnego dźwięku poza oddychaniem. Oh! Jak Scorpius chciał, żeby w tym momencie jego przyjaciel się na niego wydarł, uderzył, czy dostał ataku szału. Ale nie. On, niby niczym niewzruszony, siedział jak posąg na zielonej trawie, mrużąc lekko oczy przed jaskrawym słońcem. Nie odzywał się, nie patrzył w jego stronę, nie wykonał najmniejszego gestu. Tylko był. Zamyślony, zasmucony… Zraniony.

Tamte kilkanaście minut zdawało się być dla Malfoya wiecznością. Niecierpliwie czekał na jakąś reakcje. Czuł się źle, cholernie źle, ponieważ popełnił błąd. Zawiódł zaufanie jednej z najdroższych mu osób i, nawet jeśli był facetem wywodzącym się z bardzo wpływowej i ważnej rodziny, to wtedy po prostu miał wrażenie, że stał się nikim. Zwykłym pasożytem, żerującym na dziewczynach swoich przyjaciół.

- Obiecaj mi, Scorpius, że jeżeli wam nie wyjdzie, że jeśli wasz związek się skończy, to nie wrócisz do niej, nawet jeśli wciąż ją będziesz kochać. Nie wykorzystasz drugiej szansy. Odpuścisz.

Mówił to pustym, wypranym z emocji głosem. Kiedy to robił, obrócił się twarzą do blondyna. Spokój, jaki wokół nich panował, działał Scorpiusowi na nerwy, ale przytaknął na słowa Drefana, być może szybciej, niż zdążył zastanowić się nad ich sensem.

- Obiecuję.

- Złamałem tę obietnicę, Katherine - szepnął cicho Scorpius, chowając twarz w dłonie. Siedział ciągle w tym samym miejscu, dręczony nagłymi wyrzutami sumienia. Był wściekły na siebie i na nią za to, że obydwoje dali się ponieść chwili. Ale nie mógł już niczego odwrócić, co było, minęło.

Młoda Blake westchnęła cicho. Podczas tych kilkunastu minut, w których obydwoje wrócili do przeszłości, ona także zdała sobie sprawę z tego, jaką krzywdę wyrządziła wielu osobom. Kim ona była, żeby wymierzać niesłuszne kary? Kim?!

Nikim.

- Dlaczego mówisz, że złamałeś tę obietnicę? - szepnęła. - Wczorajsza sytuacja wcale nie musiała być zobowiązująca.

Scorpius spojrzał na nią z niedowierzeniem, wykrzywiając jednocześnie twarz w dziwnym grymasie bólu, uprzedzenia i tęsknoty za tym, co minęło. Powoli podniósł się ze starego krzesła, pokonując dzielącą ich przestrzeń. Uklęknął przed dziewczyną, zakładając jej pasma gęstych włosów za ucho.

Zadrżała pod jego dotykiem, ale nie dała się ponieść. Jej ciało nagle się spięło, a serce znów przyśpieszyło swoją pracę, poniekąd trochę przestraszone, ale i oczekujące tego, co zaraz się wydarzy.

- Oboje wiemy, że brak zobowiązań między nami nie istnieje - zaczął, gładząc ją po policzku. - I chociaż złamałem obietnicę, to nie będę korzystać ze swego potępienia, nawet jeśli jakaś kara za to w przyszłości mnie czeka. - Pocałował płatek jej ucha. - Kocham cię Katherine Blake, ale nigdy nie będziemy razem.

- Ja ciebie też kocham.

To było pożegnanie. Rozstanie ze wszelkimi żądzami, tęsknotami i pragnieniami, które kotłowały się w nich przez ostatnie kilkanaście miesięcy. I nawet jeśli ta decyzja była bolesna i trudna, to okazała się jedyną właściwą. Tylko tak bowiem mogli żyć bez krzywdzenia siebie i innych.

Nawet, jeśli teraz zranili siebie nawzajem…

~*~

 
Jestem zadowolona. Podobał mi się ten rozdział, nieskromnie przyznaję. Wiem, że poprzedni wywołał wiele kontrowersji i byliście dość skonfundowani,dlatego teraz mam nadzieję, że w tej drugiej części większość stała się jasna.
Chyba w końcu będę musiała przyznać mojemu chłopakowi, że jestem romantyczką. Albo jeszcze się tego powypieram...:D W każdym bądź razie, jak wspomniałam tydzień temu, wątek Katherine i Scorpiusa jest ważny, bo będzie mieć znaczenie w przyszłości, ale nie jest najważniejszy.
Nie wiem, czy powinnam coś dodawać. Dziękuje za wszystkie opinie i pozdrawiam wszystkich czytelników:)

PS: Niebetowany. Przepraszam za wszystkie błędy, wkrótce ulegną poprawce :)))