Rozdział ósmy; przeszłość, która ponownie dała o sobie znać. Część I.

Ich ciała, tak bardzo siebie spragnione, nie pozostawiały między sobą nawet milimetra wolnej przestrzeni, jakby w obawie, że znów mogłyby zostać rozdzielone. Każdy najprostszy dotyk sprawiał, że przez każdą komórkę ciała przebiegał dreszcz podekscytowania i niewypowiedzianej tęsknoty, która przez tak długi czas kłębiła się w ich wnętrzach.

Gesty przepełnione były ogromnym oczekiwaniem i intymnością, a także zniecierpliwieniem. Dłonie tak długo powstrzymywane wytyczały chaotyczny bieg, błądząc po nagiej skórze ramion. Urywane oddechy i gra spojrzeń. Usta złączone zlęknionym a jednocześnie szczęśliwym pocałunkiem.

Scorpius przycisnął Katherine do wilgotnej ściany, przez co przeszył ją dreszcz zimna. Ignorując chłód, ujęła twarz chłopaka w obie dłonie, składając na jego czole nieśmiały pocałunek, a potem a potem ukryła swoją w zagłębienie jego szyi. 

- Wiesz, że to nie może się dziać - powiedziała pozostając w tej samej pozycji. W tym momencie czuła się dobrze i bezpiecznie w jego silnych ramionach, ale jednocześnie jej serce dręczone było wieloma sprzecznościami, a przede wszystkim obawą o przyszłość.

Westchnął, ale dziewczyna czuła, że przy tym lekko się uśmiechnął.

- A jednak się dzieje - mruknął, muskając lekko jej włosy. 

Podniosła głowę, patrząc wprost w szare oczy Scorpiusa. Jej spojrzenie było przepełnione bólem, niezrozumieniem i żalem, które to uderzyły w niego milionem małych igieł. Cofnął się trochę, zaskoczony intensywnością tego uczucia, ale nie wypuścił Katherine z objęć. Stali tak - sekundę, minutę, godzinę - czytając z siebie jak z otwartych ksiąg. Scorpius był zdezorientowany, bo tak naprawdę wciąż nie wiedział jaki był powód ich ciągłego oddalania się od siebie. Co gorsza, on sam był tego sprawcą. Łudził się, tak samo z resztą jak ona, że uczucia, jakimi siebie wzajemnie darzyli, już dawno wygasły. Myśleli, że nic już nie powróci, że jest to po prostu przeszłość, o której trzeba zapomnieć i iść dalej. Rozpoczynając siódmy rok nauki byli przekonani, że to już skończone, a on sam robił wszystko, aby tego dowieść. Ignorancja wzięła górę. Ignorancja, czyli niewiedza o tym, co przecież istniało. Co mogło być dobre, szczere i prawdziwe, a okazało się jedynie cierpieniem i iluzją otaczającą prawdę.

Między nimi wznosił się mur, a oni nie mogli go powstrzymać.

Katherine zupełnie niespodziewanie wyszarpnęła się z jego ramion, być może zbyt gwałtownie, odsuwając się od blondyna na bezpieczną odległość. Spuściła głowę, zaciskając dłonie w pięści. Jej ciało drżało, ale nie od zimna.

- Więc tak to ma wyglądać? - spytał Scorpius szeptem rozgoryczenia. Zabolała go reakcja dziewczyny, a jednak starał się zachować zimną krew. To, że pochodził od Malfoyów, wcale nie przekreślało jego zdolności kochania, współczucia i wrażliwości, a to, że w jego życiu tak wiele złego się ostatnio wydarzyło, w żaden sposób teraz mu nie pomagało. - Co to ma być? - dodał urażony. - Zabawa w kotka i myszkę, wodzenie za nos? Powiedz.

- Sam do tego doprowadziłeś.

- Ja? A ty? Ty nie jesteś niczemu winna?! - krzyknął, dając upust nagłej frustracji. - W co ty pogrywasz, Blake, bo chyba powoli się gubię! - Odrzucenie. To właśnie czuł Scorpius, kiedy jego słowa echem odbijały się od ścian lochów.

- Nie możemy znów popełnić tego samego błędu - szepnęła.

- Uważasz to za błąd?

- Tak.

Nie. Wiedział, że kłamie, widział to w jej postawie, w jej nieskazitelnej twarzy i zaszklonych oczach. A jednak mówiła co innego, nawet jeśli gesty zupełnie temu przeczyły. Czy był dotknięty? Nie. On, po raz kolejny w tak krótkim czasie, poczuł się osamotniony, a doznanie to raniło głęboko niczym najostrzejszy sztylet, rozcinający każdy mięsień, kość i komórkę.

Doskoczył do niej w ułamku sekundy, płynnym gestem z powrotem przyciągając ją do siebie. Krzyknęła zaskoczona, a on w tym czasie wpił się w jej usta z niewyjaśnioną zachłannością i strachem. Przekazał jej swój cały ból, żal i odtrącenie, a ona jak gąbka chłonęła wszystko, powoli staczając się w dół. Czując wzajemne ciepło przeciągali tę krótką chwilę jak najdłużej mogli. Katherine pod wpływem impulsu wetknęła swoje ręce w jego włosy, pozwalając by gładkie kosmyki łaskotały wnętrze jej dłoni. On natomiast jeszcze mocniej przytulił ją do siebie, dotykając jej skóry, tak delikatnej jak jedwab.

Otoczeni mrokiem wieczora całkowicie oddali się chwili, aż w końcu Scorpius postanowił przerwać pocałunek, lekko odrywając swoje wargi na odległość centymetra. Zacisnął piekące powieki, widząc, jak słone łzy zdobią policzki dziewczyny, a potem ostatni raz gładząc ją po policzku, odszedł, zostawiając ją w takim samym chaosie myśli, w jakim sam się znajdował.

Dochodziła już pierwsza w nocy, a on niezmiennie od kilku godzin siedział na swoim łóżku w tej samej pozycji. Oczy już dawno zdążyły przyzwyczaić się do ciemności otaczającej jego sylwetkę, ale on sam zdawał się tego kompletnie nie zauważać, wciąż skupiony na jednym, martwym punkcie.

Jak mógł być tak głupi? Jak mógł pozwolić sobie na taki błąd, na tak nieprzemyślany ruch? Przeklinał sam siebie za nieodpowiedzialność i egoizm, które jeszcze przed ciszą nocną opowiedziały się za jego czynami. Wiedział, że ta cała sytuacja nie powinna się wydarzyć, że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, a jednak to zrobił. Wiedział o tym teraz, ale także wtedy, całując Katherine. A mimo to poddał się uczuciu bez reszty. I pomimo całej tej złości na siebie, na nią i resztę świata, nie żałował. Wcale.

- Nie śpisz? - Nieprzytomny głos Drefana wyrwał go z zadumy. Blondyn potrząsnął głową, aby odgonić od siebie temat rozważań, a następnie skierował swój wzrok w stronę łóżka przyjaciela. Widział zaledwie kontur mebli i czarne plamy, ale był świadomy, że tamten, choć zaspany, uważnie mu się przygląda. Kto jak kto, ale Zabini doskonale go znał, i gdy działo się źle, wyczuwał to jako pierwszy.

- Nie mogę zasnąć.

- Aha. A próbowałeś? – spytał Drefan przytomniej, również podnosząc się do pozycji siedzącej. A przynajmniej tak sądził Scorpius, wnioskując po dźwiękach, jakie wydawał materac. - Bo mnie się wydaje, że siedzisz tak samo, jak o dziesiątej, kiedy to ja się kładłem. - Mówiąc to, Zabini chwycił ze stojącej obok szafki swoją różdżkę (przewracając przy tym kilkanaście niezidentyfikowanych rzeczy na niej stojących) i wypowiedział ciche Lumos, oświetlając tym samym sylwetkę blondyna i nietaktowanie rażąc go po przyzwyczajonych do mroku oczach. - No jasne. Nawet butów nie zdjąłeś.

- Daj mi spokój - prychnął Scorpius, rozpinając zamek bluzy i opadając ciężko na plecy. 

- Stało się coś? 

Czy się stało? Oczywiście, że się stało, pomyślał. Wiele rzeczy się dzieje, a nad większością nie masz kontroli. Jeśli jednak istnieją kwestię, nad którymi masz władzę, to i tak z niej nie korzystasz i ulegasz pokusom. Nie powiem ci!, zapewnił siebie w myślach. Nie powiem, bo okażę się słaby. Dałem słowo, że nigdy tego nie powtórzę. Obiecywałem sobie, tobie i jej. Nie mogę ci powiedzieć, nie…

- Całowałem się z Blake.

Te słowa z jego ust wypłynęły tak szybko, że sam dopiero po chwili zdał sobie z tego sprawę. W dormitorium na powrót zrobiło się ciemno, gdyż różdżka dzierżona przez Drefana upadła na podłogę z niewyobrażalnie głośnym trzaskiem. Ponad to w pomieszczeniu nagle zapanowała nieprzyjemna cisza i duchota, że Scorpius słyszał głośne łomotanie swojego serca. Raz, dwa, trzy… Na pięć dostanę po mordzie. 

- Auu!  Pojebało cię? - warknął blondyn, zrywając się na proste nogi. Czuł pod językiem smak krwi, którą natychmiast przełknął. 

- Mnie nie - odparował Drefan. - Ale ciebie najwidoczniej tak. 

Dobra, Zabini miał racje i czy Scorpius chciał czy nie, musiał mu ją przyznać. Pogięło go, a nawet jak ujął to brunet pojebało, a jednak wciąż sam nie czuł się do końca winny. W zasadzie to już nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Krążył dookoła całej sytuacji, ciągle mając przed oczami wykrzywioną w bólu twarz dziewczyny, ale nie zbliżał się do sedna. Ani na krok nie zbliżył się do głównej przyczyny dzisiejszego, niewytłumaczalnie chorego, zachowania. Gubił się we własnych zeznaniach, sporządzanych w swojej głowie. Obwiniał siebie na zmianę z Katherine, ale nadal nie żałował.

- Obiecałeś, że tego więcej nie zrobisz - westchnął chwilę potem Drefan, siadając obok niego na łóżku. Spuścił trochę z tonu, ale nadal w jego głosie czuć było zawód i nutkę  zdenerwowania. 

- Obietnice są dla słabych, przyjacielu – odpowiedział Malfoy.

- Obietnice nie są dla słabych - zaprzeczył brunet. - Obietnice są dla silnych.

Znacie to uczucie, kiedy po dobrej imprezie wasze ciało poddaje się syndromowi dnia następnego, potocznie nazywany kacem? Charakteryzuje się on przede wszystkim suchością w gardle, pieczeniem w przełyku, migreną, a co najgorsze, okropnymi mdłościami, które przechodzą samoistnie, bądź trzeba im w tym jakoś dopomóc. Podobnie jest z kacem moralnym, chociaż opisanie go jest dość trudne, ponieważ każdy z osobna przechodzi go w inny sposób.

Scorpius, na przykład, budząc się już za piętnaście, a konkretnie to za trzynaście siódma został przygnieciony do poduszki przez obrazy, o których raczej wolał zapomnieć. Co gorsza, przeskakiwały one pojedynczo, jeden po drugim, jak w starych mugolskich czasach, gdzie wyświetlane w kolorach szarości na dużym płótnie, musiały być przesuwane poprzez pracę ludzkich rąk. Widział wszystko - malinowe usta, strach, łzy, rozgoryczenie, smutek. Czuł na sobie ciepły dotyk, chociaż w rzeczywistości nie był przykryty nawet kołdrą. Czuł dreszcze i jedwab, których nie było.

Ale poza tymi fizycznymi doznaniami, które teraz nie tak naprawdę nie istniały, odczuwał coś jeszcze. Była to mieszanka konfuzji, euforii, złości i strachu, a że dopadły go one tak nagle po przebudzeniu, tym bardziej nie wiedział, co było ich przyczyną.

I wtedy sobie przypomniał.

- Kurwa mać. - Tylko tyle zdołał z siebie wykrztusić, podczas gdy w pośpiechu począł narzucać na siebie pierwsze lepsze ubrania znajdujące się w zasięgu jego wzroku. Jak opętany wpadł do łazienki, przemywając twarz strumieniem zimnej wody, jednocześnie myjąc zęby szczoteczką bez grama pasty. Nie dbał o nic, musiał wszystko wyjaśnić.

Wypadł z pokoju niczym przeciąg, nie fatygując się nawet, aby zamknąć za sobą drzwi. Od razu skierował swoje kroki do dormitorium dziewcząt, dziękując przy tym Merlinowi, że w Slytherinie nie obowiązywały jakieś zabezpieczenia płciowe broniące terenów żeńskich (jakkolwiek to brzmi). Szedł szybko, ba!, on prawie biegł z tej desperacji, która  w przeciągu kilku minut zawładnęła jego ciałem, i kiedy już dotarł do odpowiednich drzwi, opisanych trzema nazwiskami: Blake, Greengrass, Flames, z całej siły, prawdopodobnie w ogóle nie zdając sobie z tego sprawy, szarpnął za klamkę.

Zamknięte.

- Otwierać! - ryknął, odrobinę za głośno, ale szczerze, to bardzo było mu teraz to obojętne. Ze zniecierpliwieniem zaczął walić otwartą dłonią w drzwi, zupełnie nie dbając o to, jak wielki raban podnosi, a kiedy usłyszał ciche szmery i narzekania dochodzące z sypialni dziewcząt, jeszcze mocniej uderzył w framugę.

Drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem pełnym wyrzutu za złe traktowanie, a w przejściu stanęła Nicci, przecierając zaspane oczy. Nie zdążyła nawet zamrugać, aby skojarzyć, co się dzieje, a Scorpius już był na środku pokoju, kierując się w stronę blondwłosej piękności, która teraz z niepokojem unosiła się na łokciach, przykryta po pas miękkim kocem. Malfoy’owi nawet przez chwilę przeszła przez głowę  myśl, że dziewczyna wygląda uroczo, ale odrzucił ją zaraz od siebie, skupiając się na tym, co w danej chwili było istotne. 

Stając przed nią wyciągnął w jej stronę dłoń, bynajmniej nie po to, aby pomóc jej wstać. Był to gest pełen oskarżenia i wściekłości, pod którym Katherine mimowolnie się skuliła.

- Blake - warknął w jej stronę. - Musimy porozmawiać. Teraz.

~*~

W sumie to nigdy nie przypuszczałam, że dodam jakikolwiek rozdział w częściach, a jednak to robię. Uważam, że ułatwi Wam to zrozumienie wielu kwestii teraz ( i później), co jest ważne, ponieważ wchodzimy tutaj w trudny wątek. Aczkolwiek, proszę pamiętać, że to nie jest główny temat opowiadania, bo nawet jeśli jakaś miłość była/jest/będzie, to tak czy owak na całość mam inny zamysł i nie chce zrobić z tego marnego love story, ale co z tego wyjdzie, to już zobaczymy w trakcie.

Dziękuje Ginger Grant, Beatrice i Shy, bo jako jedyne czytają i komentują. W zasadzie zawsze każdemu powtarzam, że opowiadanie jest przede wszystkim dla autora, i żeby nie martwić się niską statystyką i małą ilością komentarzy, ale teraz przekonuję się, że ilość opinii ma jednak duże znaczenie. Ha! Odkryłam nawet, że trochę robi mi się przykro, kiedy pod postem, który widnieje na głównej zazwyczaj miesiąc, jest tylko dziewięć komentarzy (z czego połowa moich) i nic więcej. Szkoda, ale nie poddam się. Powiedziałam sobie, że to opowiadanie będzie pierwszym, które skończę, i nie ważne czy zrobię to tylko w Wordzie, czy także na blogspocie, zrobię to.

No dobrze. Kończę moje wywody.

 Pozdrawiam serdecznie.