Rozdział szósty; Liberum.

Dochodziło południe, a on od trzech godzin siedział w swoim dormitorium na łóżku z roztrzęsionym bratem na kolanach. Kołysał się w przód i w tył, odgarniając mu wpadającą do oczu grzywkę. Robił to już niemal mechanicznie, beznamiętnym wzrokiem przypatrując się przeciwległej ścianie.

Nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć ani co robić. W głowie wciąż miał obraz parszywego nagłówka Proroka Codziennego ze strony pierwszej. „Zbrodnia czy kara”?! Co to za absurdalne domysły? I skąd im się to wzięło po tylu tygodniach? Przecież sprawa była od dawna zamknięta.

Pamiętał tamten dzień, momentami nawet zbyt wyraźnie. To był wtorek. Wtorek, dziewiąty lipca. Pogoda jak na angielskie standardy była całkiem przyzwoita, aczkolwiek nie można było mówić o nadmiernych upałach. Scorpius siedział na dużym parapecie w swoim pokoju i, opierając się o framugę, z nadmierną czcią palił ostatniego papierosa. Znudzony naprzemiennie lustrował krajobraz za oknem oraz swoją sypialnię, która, co wielu może zdziwić, wcale nie była ponura w iście ślizgońskich barwach.

Fakt faktem, pomieszczenie było ogromne, ale przeważała raczej wolna przestrzeń. Od razu na wprost dużych bukowych drzwi znajdowało się dwuosobowe łóżko z ciemnego drewna, zaścielone atłasową pościelą o oliwkowej barwie (której z resztą Scorpius bardzo nie lubił, gdyż przez swój ślizgi materiał ciągle z niego spadała). Po obydwóch stronach umiejscowione były małe szafki nocne, prawdopodobnie z tego samego tworzywa, co wcześniej wspomniany mebel. Na jeden z nich, przy lewym boku, gdzie młody Malfoy zazwyczaj spał, stał skromnie zdobiony świecznik, natomiast po prawej jedna duża ramka ukazująca czwórkę domowników śmiejących się do obiektywu. Tak, Draco Malfoy też się śmiał, nawet jeśli w tym geście wciąż tańczyły nutki dawnej nieustępliwej ironii.

Na prawej ścianie wstawiono duże okno o ponad przeciętnych rozmiarach, opierające się na szerokim parapecie. Scorpius sam zadbał o to, żeby mieć widok na piękny ogród, który każdego ranka był pielęgnowany przez jego matkę. Na wprost okna stała duża bukowa szafa po bokach ozdobiona motywem wijących się winorośli. Całość dopełniały jasnobrązowe ściany, stary żyrandol i beżowy dywan, który w zetknięciu z nagą stopą dawał niewysłowioną przyjemność.

Scorpius lubił prostotę i starą architekturę czy wystrój, ale nie znosił przepychu i nadmiernych zdobień, dlatego osobiście w wieku dwunastu lat zadbał o to, aby jego pokój został urządzony w ten, a nie inny sposób. Od tamtego czasu też nic w nim nie zmieniał, ponieważ za każdym razem jak wracał do swojego domu czuł się dobrze i na swoim miejscu.

Ponownie wyjrzał przez uchyloną szybę na kwitnącą werbenę, rumianek i miętę, które przy lekkim powiewie wiatru dawały cudowną kompozycję zapachów. W oddali ich działki, prawie na skraju, stał kilkuwieczny dąb o rozłożystej koronie i niewyobrażalnie szerokim pniu, przysłaniając pomarańczowe, zachodzące słońce. Uśmiechnął się na ten widok - to było jego drzewo. Długo walczył z rodzicami o to, aby go nie wycinali - uwielbiał bowiem drzemać w jego cieniu, z rękami pod głową i ciszą wokół siebie.

Ale tamtego popołudnia w Gadadrieli¹ (bo tak nazywał się ich dworek) było za cicho. Lekki wietrzyk, zazwyczaj przyjemny, na tle tego milczenia wydawał złowrogi, nieprzyjemny pisk, przypominający rysowanie kredą o zużytą tablicę. Atmosfera była tak gęsta, że można było ją ciąć nożem, natomiast powietrze dusiło i piekło w gardle niczym wysokoprocentowy trunek. Coś było nie tak. Coś złego się wydarzyło - pomyślał Scorpius.

Jakby na potwierdzenie jego słów ciszę w domu zakłócił huk zatrzaskiwanych drzwi. Był to dźwięk na tyle bezradny i nieprawdopodobny, że blondyna zdziwiło tempo, w jakim znalazł się w głównym holu, naprzeciwko wejścia. Oczy rozszerzyły mu się ze dziwienia i współczucia, kiedy spostrzegł swojego ojca w czarnym płaszczu pokrytym popiołem i sadzą, z opuszczonymi wzdłuż ciała dłońmi i wzrokiem utkwionym w ziemię. Sprawiał wrażenie osoby opuszczonej, przybitej do ziemi jakimś ogromnym ciężarem.

Nie tak DracoMalfoy na co dzień się reprezentował.

- Czy coś się stało? - Głos Scorpiusa był  niepewny. Zrobił krok w stronę ojca, aby położyć mu dłoń na ramieniu, ale kiedy tamten podniósł na niego swoje czerwone, załzawione oczy, zatrzymał się w pół drogi. Zadrżał pod niemocą tego spojrzenia.

Nie wiedział, czy chce znać odpowiedź.

- Astoria… Twoja… wasza matka… nie żyje.

Nie uwierzył.

Wspomnienia są czymś, czego nigdy nie chcemy utracić, ponieważ posiadają w sobie ogromną moc. Jest to jedyny rodzaj magii, gdzie znów możemy spotkać kogoś, na kim nam zależało. I sny - one także dają nam możliwość wskrzeszenia zmarłych, chociaż na jedną, jedyną chwilę.

Ale Scorpius od tamtego czasu nie spotkał w nich swojej żyjącej matki, bo w głowie miał tylko uciążliwą, czarną przestrzeń sporadycznie przecinaną mgłą.

Obudził się wieczorem. Plecy miał obolałe, a nogi ścierpnięte, ponieważ usnął w takiej samej pozycji, w jakiej siedział wcześniej z Jaredem. Pochylił się do przodu aby sprawdzić, czy jego brat także śpi, po czym bardzo ostrożnie zdjął go ze swoich kolan, układając na jednej z poduszek. Wstał cicho, prawie bezszelestnie i przeszedł się kilka razy na około pokoju, żeby rozprostować zesztywniałe stawy. Spojrzał na stary zegar z ciężko tykającymi wskazówkami - dochodziła dziewiętnasta. Kiedy chciał sobie zadać pytanie, dlaczego w pokoju nie ma jeszcze Drefana, rozbrzmiało delikatne pukanie.

     W drzwiach stanęła Katherine - wyglądała tak samo jak podczas śniadania, chociaż może jej warkocz lekko się rozplątał. Z oczu biła niewyjaśniona troska i współczucie, ale także gniew i nieodparty, wewnętrzny blask. Uśmiechnęła się lekko w stronę Scropiusa, jakby chcąc mu dodać otuchy, a następnie swój wzrok przeniosła na głęboko oddychającego Jareda, który nawet śpiąc, usta wygięte miał w lekkim półuśmiechu.

Zamknęła za sobą skrzypiące drzwi i skierowała się w stronę dużego fotela. Kiedy już na nim usiadła, poklepała jego oparcie, zachęcając tym samym starszego z braci, aby koło niej usiadł.

- Wszystko w porządku? - spytała cicho, aby nie obudzić odpoczywającego obok dziecka.

Scorpius skinął głową, wyginając plecy w kształt łuku. Ależ one go bolały.

- Można tak powiedzieć, chociaż bywało lepiej.

- Cały Hogwart huczy na temat tego artykułu – zaczęła niepewnie, z uwagą lustrując swoje dłonie. - Już chyba wszyscy zdążyli go przeczytać, łącznie z nauczycielami.

- To było do przewidzenia - westchnął zrezygnowany, opierając się o zagłówek. Odchylił głowę do tyłu i przymknął oczy. Był zmęczony. - Nie wiem co o tym wszystkim myśleć, mam w głowie mętlik. Jestem wkurwiony, a jednocześnie bezradny.

- Nie wydaje ci się, że to trochę dziwne? - zagaiła dziewczyna, spoglądając na Scorpiusa. - Przecież latem sprawa ucichła szybciej, niż się zaczęła, a oni dopiero teraz o tym piszą. Myślisz, że coś znaleźli?

Owszem, to było dziwne. Prorok Codzienny słynął z tego, że nigdy nie zdobył opinii pisma z klasą, gdyż zatrudniając jedynie pseudo-dziennikarzy, daleko mu było do zdobycia szacunku czytelników. Zajmował się największymi sensacjami, publikując to, co mu pasuje, a nie to, co istotne. Jedną z jego cech było trąbienie o każdym wydarzeniu dnia następnego lub nawet tego samego, w zależności kiedy i co miało miejsce. Bez skrupułów, uprzedzeń i wyrozumiałości autorzy tej gazety rozgrzebywali tematy na gorąco przez następny tydzień - właśnie. Trwało to bezpośrednio po akcji, maksymalnie sześć czy siedem dni. Natomiast kiedy w lipcu doszło do wybuchu w największej wytwórni eliksirów medycznych, gdzie głównym pomysłodawcą i pracownikiem była właśnie Astoria, Prorok Codzienny tylko poinformował o okolicznościach, podał listę zmarłych i wyraził swoje kondolencje. Nic poza tym.

Aż do teraz.

- Masz rację, coś tutaj nie gra. Być może mój ojciec będzie coś więcej na ten temat wiedzieć. Napiszę do niego jutro, dzisiaj nie ma sensu, pewnie też nim to wstrząsnęło. Ale teraz… - Położył palec na ustach i skinął głową w stronę młodszego brata. - Nie rozmawiajmy już o tym. Niech chociaż on ma beztroskie życie.

Noc minęła mu niespokojnie. Kiedy wieczorem przeniósł Jareda do dormitorium pierwszaków i wrócił z powrotem do siebie, od razu rzucił się twarzą w poduszki. Jego sen to było raczej czuwanie, ponieważ każdy szelest skutkował otwarciem oczu i nasłuchiwaniem. Nie pomagał mu także Drefan, który poprzez swoje chrapanie przeciętnemu człowiekowi nie dał normalnie zasnąć (niektórzy z jego najbliższego otoczenia twierdzili, że odziedziczył je po tacie).

- O stary, ale wyglądasz!

To były pierwsze słowa Zabiniego, kiedy zaspany wyszedł rano z łazienki w celu dalszego ubierania się. Oczywiście Scorpius już był wyszykowany, zwarty i gotowy, aby skonfrontować się z dziesiątkami spojrzeń uczniów, którzy jak zwykle ciekawi są bardziej czyjejś tragedii niż własnej.

Przewrócił oczami, narzucając na siebie czarną szatę z godłem dumnego Salazara.

- Dobrze, że ty jesteś rześki.

Drefan wzruszył ramionami, mozolnie człapiąc ku wyjściu z dormitorium. Blondyn poszedł tuż za nim, dokładnie zamykając ich pokój.

Przez chwilę szli w milczeniu, zatopieni we własnych rozważaniach. Czasami spoglądali na twarze mijanych przez siebie znajomych czy innych dzieciaków, którzy aż nazbyt perfidnie kierowali swój wzrok na nich, szepcąc coś na ucho towarzyszy. Strasznie to irytowało.

- Dobrze się czujesz? - rzucił luźno Drefan, w momencie kiedy przekroczyli próg Wielkiej Sali. W jednej sekundzie blondyn poczuł się, jakby ktoś zwalił mu na barki stukilowy głaz, ale tym razem postanowił nie poddać się tym wszystkim szeptom i ciekawskim spojrzeniom. Wyprostował dumnie plecy i uśmiechnął się tak, jakby chciał wyrazić swoją niechęć do każdej mijanej osoby.

Bruneta przeszył dziwny dreszcz.

- Jak nigdy - odparł, zajmując swoje miejsce przy stole. Skinął całej reszcie na powitanie, po czym zajął się jedzeniem gorącej jajecznicy z tostami.

Przeżuwał powoli, udając, że jest bardzo zaabsorbowany całą czynnością, ponieważ cisza, jaka zapadła w całym jego towarzystwie, wydawała się być jeszcze bardziej drażniąca niż cała sprawa dotycząca Proroka Codziennego. Całą swoją uwagę skoncentrował na srebrnym talerzu, co rusz dokładając sobie kolejne porcje. Dopiero gdy poczuł, że już jest pełny i naprawdę więcej w siebie nie wciśnie, odłożył sztućce z prawej strony naczynia, zakańczając posiłek. 

- Możecie przestać? - warknął, podnosząc wzrok na każdego z osobna. Nawet jego wiecznie nadająca kuzynka Amelia siedziała cicho i lekko zakłopotana, dłubiąc widelcem w swojej jajecznicy. - Wszystko ze mną w porządku. Zbędne jest to wasze współczucie.

- Nie rozumiem, o co ci chodzi - prychnęła Nicci, kręcąc głową w obydwie strony, jakby chciała odgonić od siebie coś niewidzialnego. Zawsze ona jako pierwsza denerwowała się na każde uszczypliwości ze strony Scorpiusa, nawet jeśli czasem były one tylko żartami. - Jemy swoje śniadanie, przestań zachowywać się tak, jakby nasze milczenie było kierowane w twoją stronę! Nie wszystko musi się kręcić wokół ciebie!

Auć, zabolało.

- Przestań być taka drażliwa - mruknął znudzony, zapominając o dobrych manierach i opierając się na swojej dłoni.

- Ja nie jestem wcale drażliwa. To ty się zachowujesz jak rozkapryszony dzieciak! - prychnęła, odrzucając od siebie sztućce i złowrogo przyglądając się jego twarzy. - Wiecznie obrażony, odtrącony, nad którym się trzeba litować! - Biorąc głębszy oddech, zrobiła krótką pauzę. - Tak Scorpius, dobrze słyszysz. Może gadasz nam, że nie potrzebujesz współczucia, ale tak naprawdę cholernie od nas tego oczekujesz. Na co liczysz?! Co?! Na specjalne traktowanie? Ja rozumiem, poczułeś się skrzywdzony i zraniony, ale tkwisz w takim zawieszeniu, że twój cień staje się powoli ciężarem! Ogarnij się człowieku w końcu i zacznij żyć, bo jesteś nie do wytrzymania!

- Pieprz się, wariatko - wysyczał do niej cicho, żeby nie robić jeszcze większego zamieszania. Już i tak wszyscy się na nich gapili, wyczekując jeszcze większej sensacji.

Jako odpowiedź dostał od Nicci widok środkowego palca, a potem ona, odrzucając swoje nie za długie włosy, protekcjonalnie wstała z zajmowanego miejsca i dumnym, ale wciąż beztroskim, krokiem opuściła Wielką Salę.

Tak. Miała racje. Użalał się nad sobą, robił z siebie ofiarę. Zdawał sobie z tego sprawę już od dłuższego czasu, ale nigdy nie chciał tego przed sobą przyznać, więc kiedy usłyszał ową prawdę od kogoś innego, zakłuło. Tym bardziej, że nikt nigdy nie powiedział mu czegoś tak dosadnie. W dodatku dobra przyjaciółka.

- Nic nawet nie mówcie.

- Pf, nie mamy zamiaru - żachnęła się Amelia, której najwidoczniej powróciła zdolność komunikacji ustnej. - Sądzę, że wszystko zostało już powiedziane, czyż nie?

Scorpius posłał jej zirytowane spojrzenie.

- Idę do dormitorium, widzimy się na zaklęciach.

Ojcze,

z pewnością domyślasz się w jakiej sprawie piszę. Niepokoi mnie wczorajszy artykuł na pierwszej stronie tego wyuzdanego czasopisma. Czy wiesz coś na ten temat? Bo nie ukrywam, że mi, i nie tylko mi, wydaje się to odrobinie dziwnie, przez co czuje się bardzo źle. Czy znasz jakieś fakty, o których nie chcesz mi powiedzieć? Zrobił się szum, wszyscy o tym mówią, a znoszenie tych wszystkich ciekawskich spojrzeń jest co najmniej uciążliwe.

Liczę, że będziesz mógł się ze mną czymś podzielić.

Scorpius.

Zwinął kawałek nowego pergaminu w staranny rulon i sięgnął po palącą się obok świeczkę. Przechylił ją lekko w bok, aby czarny wosk mógł skropić złączenie materiału, na którym Scorpius odbił swoje inicjały, które nosił zawieszone na szyi w formie łańcuszka. Kiedy już to zrobił, podał zniecierpliwionemu zwierzęciu list, a następnie nastawił ramię, na które dostojnie wskoczyło, po czym wraz z nim ruszył ku wyjściu z pokoju wspólnego, a następnie ku wyjściu z zamku.

Ptakiem, którego właścicielem Scorpius stał się wraz z ukończeniem siedemnastu lat, nie była sowa. Był to ogromny, dostojny orzeł o wyszukanej rasie² , którego oczy biły niesamowitą dumą i mądrością. Hebanowe pióra okalające jego całą posturę lśniły żywo w każdym świetle, niezależnie od tego, czy było one mocne czy ledwo widoczne. Skrzydła, które rozłożone miały rozpiętość ponad dwóch metrów, zakończone były amarantową barwą, dodająca mu niesamowitej tajemnicy i majestatu. Oprócz tego miał w sobie ogromny potencjał i oddanie jedynemu panu, którego szanował ponad wszystko i wszystkich - z wzajemnością.

Także skoro tylko znaleźli się na wolnej przestrzeni, gdzie nie ograniczały go mury wzbił się wysoko, wręcz nachalnie, wydając z siebie zadowolony skrzek. Uszczęśliwiony świeżym powietrzem i możliwością lotu, otoczył głowę Scorpiusa z wielką czcią, na co ten uśmiechnął się szczerze.

- Liberum - krzyknął blondyn, zwracając na siebie uwagę zarówno ptaka, jak i kilkunastu uczniów, którzy dostrzegając zwierzę, ulegli ogromnemu szokowi oraz widocznej zazdrości (którą widząc, Scorpius uśmiechnął się złośliwie). - Do Dracona Malfoya, możliwie jak najszybciej - powiedział nieco ciszej, kiedy orzeł z powrotem znalazł się na jego ramieniu. - I nie wracaj bez odpowiedzi.

Ptak, jakby na potwierdzenie, szczypnął go lekko dziobem, a następnie wraz z kolejnym podmuchem wiatru zerwał się do góry, pozwalając, by fala powietrza poniosła go ku celu…

~*~

[1] - Galadriela - tak, naoglądałam się za dużo Władcy Pierścieni. U mnie jest to nazwa dworku Dracona Malfoya i jego rodziny.
[2] - nie ma prawdopodobnie takiej rasy, ale ja do opowiadania sobie ową wymyśliłam.

Ostatnia sobota ferii mija. Kompletnie nie miałam czasu na pisanie czegokolwiek, gdyż każdą wolną chwilę spędzałam ze swoimi konikami :)
I po raz kolejny mam problemy z formatowaniem. Nie wiem, co się dzieje - gdy dodaje normalnie wyjustowany tekst z worda myślniki mi przeskakują, a co z tym idzie - dialogi. O akapitach to już w ogóle nie ma mowy - jeden jest na pół strony, drugi na trzy spacje. Co robić?! Niech mi ktoś pomoże...
Rozdział nie był betowany - jak tylko Beatrice upora się z całym szaleństwem, które fundują jej przeglądarki, to wrzucę poprawiony.

Mało Was mi tu zagląda... :)

Pozdrawiam.