Rozdział piąty; ambaras uczuć.

- Prace rozszerzone zbiorę tylko od kilku osób w klasie, resztę będę sprawdzała przy następnych okazjach, pojedynczo - zakomunikowała nauczycielka transmutacji. Była to kobieta o niskim wzroście, z nienaganną figurą i starannym uczesaniem. Miała nie więcej niż czterdzieści pięć lat. W swojej pracy natomiast była bardzo skrupulatna i wymagająca, nie uwzględniająca żadnych błahych wymówek. - Dzisiaj poproszę na swoje biurko zadanie panny Yellow, Steele, Diamonds oraz pana Pottera i może… O! Pana Malfoya!

Cholera.

- Przepraszam, pani profesor. - Z końca sali dało się słyszeć ochrypły głos, w stronę którego zwróciły się na raz wszystkie oczy wraz ze srogim spojrzeniem nauczycielki. - Niestety bardzo mi przykro, ale nie mogę pani oddać owego zadania, gdyż z przyczyn bliżej nie określonych go nie zrobiłem.

- Z przyczyn bliżej nieokreślonych? A możesz nam bliżej określić co było powodem tych przyczyn?

- Proszę wybaczyć - ton, jakim mówił był lekko ironiczny - ale bliżej nieokreślone przyczyny mają to do siebie, że nie da ich się określić, dlatego nie powiem pani nic konkretnego.

W sali wybuchły pojedyncze chichoty uciszone niemal natychmiastowo przez srogi wyraz twarzy nauczycielki. Cała czerwona ze złości wystukiwała palcami dziwny rytm o blat starego biurka, zdumiona bezczelnością i chamstwem swojego ucznia.

- Fantastycznie, Malfoy. W takim razie za twoją niewiedzę Slytherin traci trzydzieści punktów, w tym dziesięć dodatkowo przez to, że nie mam ochoty użerać się z tobą na jakimś szlabanie. Pracy domowej oczekuje od ciebie jutro, nie na dwóch, ale na trzech rolkach pergaminu. Każdy dzień zwłoki będzie skutkował kolejnymi minusowymi punktami, niech będzie dwudziestoma. - Ton jej głosu nie przypominał w tym momencie mówienia, tylko zwyczajne warczenie. Stała teraz nie przy swoim biurku, a naprzeciwko Scorpiusa, mierząc go wściekle z góry na dół, co ten przyjmował z irytującą obojętnością. Nawet siedzący obok Drefan kulił się lekko pod naciskiem spojrzenia pani Sayfred, pomimo tego że atak nie był kierowany w jego stronę. - Czy wszystko jest jasne? - syknęła.

- Jak słońce.

To był zdecydowanie zły poniedziałek. Pogoda na dworze była jeszcze gorsza niż przez weekend, ściana deszczu uniemożliwiała jakiekolwiek wyjścia, a ciemne chmury sprawiały, że dzień stawał się krótszy i jeszcze bardziej ponury. Lekcje zdawały  ciągnąć się w nieskończoność, tym bardziej, że nauczyciele wyładowywali na uczniach swoją frustrację. Kiedy więc zbliżała się pora obiadu, każdy chociaż na chwilę odetchnął z ulgą.

Prawie wszystkie miejsca w Wielkiej Sali były zajęte przez wymęczonych uczniów. Gdzieniegdzie dało się słyszeć wesołe rozmowy co poniektórych osób, ale reszta odzywała się raczej bardzo lakonicznie i bez większego entuzjazmu. Nawet pierwszoroczniacy, zazwyczaj traktowani ulgowo, poczuli, że teraz to już nie przelewki. Wszystkich dopadała jesienna chandra.

Scorpius siedział na swoim miejscu w milczeniu, jedząc wybrany obiad. Przeżuwał powoli, z namysłem, delektując się smakiem potrawy. Co jak co, ale nikt nie mógł zaprzeczać, że hogwarckie jedzenie należało do najlepszych w całym świecie magii.

Jednocześnie co chwilę zerkał na siedzącą przed nim dziewczynę. Dla większości chłopców/mężczyzn była ładna, lecz nie jakoś ponad normę. Znacznie bardziej w swej urodzie przewyższała ją Amelia Greengrass, skutecznie wykorzystująca swoje atuty, niekoniecznie do dobrych celów. Scorpius jednak uważał, że Katherine była w swej niewinności bardzo piękna, szczególnie, że pod nią skrywała się ogromna drapieżność, mądrość i spryt. Dodatkowo uroku dodawały jej naturalnie zarumienione policzki, bardzo kontrastujące ze śmiertelnie bladą skórą. Najpiękniejsze miała jednak włosy: długie, blond, w bardzo jasnym kolorze, które zaplecione w gruby, niestaranny warkocz, sięgały jej aż do pasa.

- Wszystko w porządku? - Cichy głos wyrwał go z zamyślenia. Potrząsnął lekko głową, aby odgonić myśli, a następnie swój nieobecny wzrok przeniósł na twarz dziewczyny.

- Tak. Czemu miałoby nie być? - spytał, lecz jego ton okazał się zbyt chłodny, niż tego oczekiwał. Natychmiast rzucił jej przepraszające spojrzenie.

- Sama nie wiem - mruknęła, wzruszając ramionami i nic już więcej nie mówiąc.

Byli do siebie tak bardzo podobni, a jednocześnie tak bardzo różni. Przez cały dotychczasowy okres wspólnej przyjaźni żadne z nich nigdy nie podjęło decyzji bez przedyskutowania tego z drugą stroną. W sytuacjach niepewnych siadali przy jednym stole i w skupieniu wypisywali na skrawku pergaminu plusy i minusy dokonywanych faktów. Służyli sobie wzajemną pomocą i wsparciem, czasem nawet rozumiejąc się bez słów.

Ale to zawsze była tylko przyjaźń.

Żadne z nich nigdy nie przyznało się do swoich głębszych uczuć, skrzętnie kryjąc je w najdalszych zakamarkach duszy. Zarówno Katherine, jak i Scorpius, mieli swoje wyimaginowane powody, aby pod żadnym pozorem nie wyjawić prawdy. Nie było to spowodowane wstydem czy niepokojem o to, co pomyślą inni, nie. To było coś innego. Bardziej osobistego.

Kiedy po raz pierwszy rok temu młody Malfoy uświadomił sobie, co też tak naprawdę do niej czuje, nie do końca zdawał sobie sprawę, co to może oznaczać. Na początku była to nutka euforii, następnie refleksji, ostatecznie jednak zakończone myślą, że nie zasługuje na tę dziewczynę. Bał się. I boi się do dziś. Nie o siebie, o nią. Podświadomość szepcząca mu, jak bardzo może ją skrzywdzić wyjątkowo, wyraźnie odbija się od ścian jego umysłu, wybijając mu z głowy wszelkie próby ujawnienia swoich namiętności. Piskliwy głosik coraz częściej kłóci się z racjonalizmem, nie dając za wygraną. Tłucze się, mąci i szyderczo uśmiecha. Udowadnia swoją rację, szarpie aksony, wbija zęby i pazury. Robi to wszystko tylko po to, aby Malfoy w końcu zrozumiał. Co?

Że się zakochał.

Nie było to niemożliwe. Wręcz normalne. Ale on tak strasznie obawiał się , że pewnego dnia zrobi coś, przez co Katherine mogłaby cierpieć. A nie chciał tego. Tak samo jak nie chciał tracić ich wspólnej przyjaźni, przeszłości, wspomnień. Jeden błędny ruch, a wszystko, co wspólnie stworzyli, zostałoby przekreślone grubą, czarną kreską. Nie. Zdecydowanie nie był gotowy na kolejną stratę. Wobec tego wybrał milczenie, które mogłoby się wydawać najlepszym rozwiązaniem, aczkolwiek takowym nie było. Dlaczego? Bo coraz częściej zdradzały go gesty. A mowę ciała mało kto oszuka.

W takim razie jakie uczucia żywiła panna Blake? Oh! Co za ironia. Czuła to samo! I kierowana troską i niewyjaśnioną obawą nikomu nigdy nie wyjawiła swoich tajemnic. Jako pani własnego losu, osoba w pełni świadoma i kontrolująca swój umysł walczyła z kumulacją nagromadzonych uczuć. Coraz rzadziej sobie z nimi radziła, bo one coraz częściej przypominały jej o własnym istnieniu. I w momencie, kiedy Scorpius wybrał milczenie, ona wybrała samotność. Zrobiła to tylko po to, aby jej emocjonalne rozdarcie nie miało miejsca przy innych, przy nim. Był zarazem jej słabością, jak i najjaśniejszym światłem. I chociaż czasami tak bardzo chciała poczuć jego ciepło lub dotyk, kierowany miłością, nie przyjaźnią, to wiedziała, że nie mogła tego zrobić. I nawet jeśli pokusa z każdym dniem stawała się coraz silniejsza, ona, stosując najgorsze okrucieństwo wobec siebie, nie poddawała się jej.

Ah, jaki grzech wydawał się słodki…

- A co to za ponure miny!

Nicci Flames we własnej osobie tanecznych krokiem przywędrowała do strefy, którą zajmowali jej przyjaciele, zarażając po drodze entuzjazmem każdego, kto tylko na nią spojrzał. Niedbale rzuciła swoją torbę pod stół, co poskutkowało wysypaniem się z niej przeróżnych akcesoriów. Niczym niezrażona wzruszyła do siebie ramionami, po czym jednym zwinnym ruchem zgarnęła wszystko do jednej z przegród, wciskając się pomiędzy Amelię i Katherine. Chrząknęła znacząco.

- Znalazłabyś w sobie więcej ogłady - mruknęła niezadowolona panna Greengrass, rzucając dopiero przybyłej zniesmaczone spojrzenie. Nicci parsknęła śmiechem.

- Po co? Ty masz jej w sobie więcej niż cała nasza piątka, dzięki czemu jesteś sztywna jak kij od miotły. - O ile można było się jeszcze bardziej wyszczerzyć, ona właśnie to zrobiła. - Ty! - Przeniosła całą uwagę na Scorpiusa, oskarżycielsko wymierzając w jego stronę palec. - Mówiłam ci, żebyś zrobił to zadanie, a ty jak zwykle wszechwiedzący. Masz za swoje.

- No i co z tego. To ja mam się czym denerwować, nie ty. Z resztą - zrobił lekką pauzę, żeby zwilżyć gardło łykiem soku dyniowego - i tak tego nie oddam.

- JAK TO?! - Trzy dziewczęce głosy na raz, jak amen w pacierzu, wydały z siebie okrzyk pełen zdziwienia i dezaprobaty jednocześnie. Tylko Drefan, siedzący po prawej Scorpiusa przewrócił na to oczami.

Skąd u nich takie zdziwienie? Przecież to tylko jedno zadanie domowe, a on nie miał weny i natchnienia, aby rozpisywać się na temat zastosowania transmutacji ludzkiej w przypadkach zagrażających życiu. Owszem, był to przedmiot, z którym się liczył oraz z jakim wiązał swoją przyszłość, ale przecież był dopiero wrzesień, a jeden troll w tą czy drugą stronę nie robił mu różnicy. W końcu liczyły się tylko owtm-y. I ewentualnie ocena końcowa. I przypadałaby się rekomendacja ze strony nauczyciela.

Kurde?

- Co ciebie tak szokuje, kochana kuzyneczko - zwrócił się do Amelii głosem przepełnionym sarkazmem, pochylając głowę odrobinę w lewą stronę. - Od momentu, kiedy Sayfred zadała esej, trajkotacie mi o tym, jak przekupy na Pokątnej. Nie jestem głuchy. Wiem co mówiła. Po prostu mi się nie chce, tak trudno to pojąć?

- Nie chce mu się, pf. Też mi coś - prychnęła cicho Nicci.

- Co ty tam mruczysz pod nosem?

- Zupełnie nic - fuknęła obrażona, atakując na swym talerzu dopiero co nałożone ziemniaki.

Prysznic tego wieczora był nieopisanym ukojeniem dla jego zmęczonego ciała. Pomimo tego, że był  Ślizgonem i jego dormitorium znajdowało się w zimnych i wilgotnych lochach, pod taflą strasznego, mętnego jeziora, on zdecydowanie preferował cieplejsze miejsca. Tak jak teraz, gdy parujące krople znaczyły ślady na jego skórze, miał ochotę oddać się tej przyjemności i nie wychodzić tak długo, jak tylko będzie mógł (czyli biorąc pod uwagę fakt, że pokój dzielił z Drefanem, to długo oznaczało mniej więcej - mniej niż piętnaście minut).

Kiedy wyszedł spod strumienia wody i owinął się ręcznikiem, stanął na zimnej podłodze, opierając ręce na umywalce. Wierzchem dłoni przetarł znajdujące się przed nim zdobione starymi runami lustro, a następnie przyjrzał się sobie.

Wyglądał znajomo, ale nie tak samo. Przede wszystkim schudł od momentu, kiedy ostatni raz się sobie przyglądał, przez co zarysowane mięśnie brzucha również znacznie zanikły. Uwydatniły się za to obojczyki, które sprawiały, że jego postawa nie wydawała się już taka mocna. Na torsie i ramionach widniały kremowe blizny  - niektóre po dziwnych dziecięcych zabawach, inne natomiast były wynikiem praktykowania nieznanych zaklęć. Wszystkie je pamiętał. Prócz jednak.

Pod lewą piersią miał średnią bliznę, o nieokreślonym kształcie. Czasem jak na nią patrzył przypominała wijące się ciernie, za innym razem szyderczy uśmiech. Mimo wszystko nie poświęcał jej więcej uwagi, niżby to było konieczne.

Na twarzy za to wyostrzyły się kości policzkowe, tym bardziej podkreślające cienie pod oczami, okalające zmatowiałe, pozbawione wyrazu oczy. Dotknął palcami swoich ust - one także były spierzchnięte i wysuszone, zupełnie jak jego duch.

- Coś ty ze sobą zrobił, Malfoy…

- Do kogo ty gadasz, Scorpius?! - Z dormitorium dało się słyszeć pełen rozbawienia głos. - Masz rozdwojenie jaźni?

Ha! Zabawniś…

- O moje jaźnie to ty się nie martw. Wszystko z nimi w porządku - odkrzyknął blondyn, zakładając na siebie spodnie dresowe. Ręcznik niedbale przewiesił przez metalowy drążek, zrobiony na wzór ramy lustra i przeczesując wilgotne włosy palcami wyszedł z łazienki.

- Ale wiesz, jakby co, to to się leczy - zasugerował.

- Ehe, jasne. Widzę, Dref, że dowcip ci się wyostrzył - sarknął, rzucając przyjacielowi pełne urazy spojrzenie, a potem z wielkim impetem rzucił się na swoje łóżko, chowając twarz w miękkich poduszkach.

Jak przyjemnie było wyciągnąć się na całej długości materaca, poczuć przyjemny miły materiał na swojej klatce piersiowej, dać mięśniom w pełni się rozluźnić. Zapomniał, jakie rozkoszne było to uczucie, tym bardziej po takim okropnym dniu.

- W razie czego obudź mnie rano - wymruczał do Drefana i z ostatnim pełnym zadowolenia westchnięciem oddał się ramionom Morfeusza.

Chyba większość ludzi zostaje budzona w tych momentach, których akurat nie chce podczas snu przegapić. Tak było i w przypadku Scorpiusa. Obrażony na cały świat (z naciskiem na bruneta) maszerował teraz do Wielkiej Sali. Był niewyspany i głodny, a także sfrustrowany brutalną pobudką, co skutkowało niewysłowioną złością i ciskaniem gromów w każdą napotkaną na drodze osobę.

- A ty co? Znowu nie w humorze? - spytała znudzona Amelia, która już zdążyła zjeść swoją niewielkich rozmiarów porcję.

- Nie twój interes - odwarknął Scorpius, wrzucając na talerz grzanki, masło, szynkę i ser.

Zapadła cisza, gdyż wszyscy zgromadzeni (a także nauczyciele i przechodni) lustrowali z zaciekawieniem poczynania blondyna atakującego razowy chleb tępym nożem. Nacinał go długimi paskami, odcinał skórki, a następnie wydłubywał nasiona. W ten sam sposób chwilę potem zaczął maltretować wcześniej wspomnianą szynkę i ser.

- Co się tak gapicie? - fuknął urażony, odkładając sztuciec i jednocześnie spoglądając na talerz z dość skonsternowaną miną. Uniósł brwi, chyba całkiem zdziwiony, a następnie dość dyskretnie odsunął od siebie naczynie. - A tak w ogóle to gdzie Katherine? - zagadnął, gdy w końcu zauważył, że wśród nich nie ma dziewczyny.

W tym samym momencie panna Blake przekroczyła próg Wielkiej Sali. Czoło miała zmarszczone, wzrok utkwiony w blondynie, a ramiona bezradnie opuszczone wzdłuż ciała wydawały się dla niej zbyt ciężkie. Kruche palce kurczowo zaciskały się na trzymanym w dłoni przedmiocie, do tego stopnia, że pobielały jej kłykcie. W chwili, gdy zbliżyła się do stołu, nikomu nawet nie skinęła na przywitanie. Od razu podeszła do Scorpiusa, drżącymi rękoma podając mu wygniecioną gazetę. Stając za nim oparła mu dłonie na ramionach, trochę jakby pocieszająco, a potem skinęła głową, aby zaczął czytać.

PROROK CODZIENNY

ZBRODNIA CZY KARA , CZYLI JAK ZGINĘŁA ASTORIA MALFOY

Nazwisko to w Naszym świecie jest każdemu dobrze znane. Historia tej arystokratycznej rodziny, na zawsze naznaczonej piętnem Kaina, nigdy nie była do końca przejrzysta i niewinna. Od wieków ród Malfoyów, pławiący się w ogromnym bogactwie, należał do popleczników i wyznawców czarnej magii, co na zawsze już stało się przedrostkiem w nazwie ich rodziny.

I nie dajcie się zwieść żadną sielanką! To tylko kłamstwa. Zaaranżowane małżeństwa nie przechodzą próby czasu, a z czegoś, co wymuszone, nigdy nie wykiełkuje żadne głębsze uczucie. Wszystko robione na pokaz i publicznie w końcu kogoś wykończy. I w ten oto sposób wykończyło piękną kobietę, z szanującego się rodu państwa Greengrass. Zapytaliśmy osoby z najbliższego otoczenia zmarłej, co sądzą na ten temat. Siostra zamordowanej, pani Daphne Greengrass, wyraźnie dała nam do zrozumienia, że nigdy nic u jej siostry nie było dobrze. „Ciągle płakała!” - wspomina. „Przesiadywała u mnie całymi dniami. Była wykańczana psychicznie. Dochodziło nawet do rękoczynów i zaklęć niewybaczalnych. Błagałam ją żeby zgłosiła to do Ministerstwa, ale ona nie chciała”. - Przerywamy rozmowę, gdyż zdruzgotana kobieta, nie ma siły by ponownie wracać do tych traumatycznych wspomnień. Jak w takim razie ustosunkowuje się do tego sam Minister Magii?

„Zbrodnia na niewinności nie może zostać przemilczana. Dołożymy wszelkich starań, aby znaleźć sprawcę. Pierwszych podejrzanych już mamy”.

A Wy, wierni czytelnicy? Czy naprawdę sądzicie, że wybuch w pracowni testującej nowe eliksiry to przypadek, a nie pozbywanie się dowodów…

- Co to za gówno! - krzyknęła Amelia, która także zdążyła przeczytać artykuł. - Ciocia Astoria nigdy u nas nie przesiadywała! Jedyne kiedy to od święta!

Scorpius siedział osłupiały, bezmyślnie czytając tekst jeszcze kilka razy. Złość, która rano lekko dawała o sobie znać, teraz przerodziła się w istną furię. Krew się w nim zagotowała. Napinając całe ciało zacisnął również powieki, aby powstrzymać łzy wściekłości, uparcie pchające mu się do oczu.

Nie mógł okazać słabości - nie tutaj, nie teraz.

Nie wiedział ile czasu minęło, może kilka minut albo jedyne parę sekund, ale kiedy z powrotem otworzył oczy zobaczył Jareda, który z głośnym szlochem wybiegł z Wielkiej Sali.

Tego było za wiele. Bez zastanowienia zerwał się z ławki, potrącając przy tym stojącą obok Nicci. Nie zwrócił uwagi na jej wzburzenie, ale od razu popędził w ślad za swoim bratem, którego już stracił z oczu.

Biegł ile sił w nogach, wiedziony echem płaczu. Pozwolił, by łzy ciekły my po policzkach, irytująco rozmazując obraz. Szybkimi ruchami ścierał słone krople z policzków, uważając, aby nie zgubić Jareda.

Znaleźli się na zewnątrz. Młody chłopiec przystanął dopiero przy wielkim dębie, nieopodal jeziora. Deszcz siąpił nieprzyjemnie, przez co podłoże było wyjątkowo śliskie, i blondyn musiał uważać, żeby się nie wywrócić. Wolniejszym już tempem zbliżył się do chłopca, natychmiast przytulając go do swojej piersi.

- Proszę. Proszę, braciszku mój, nie płacz.

Łzy mieszały się z kroplami deszczu obydwóch braci, kiedy tak stali wtuleni w siebie. Słowa otuchy nie były potrzebne, chociaż tak bardzo każdy z nich chciał je wypowiedzieć. Kołysali się w rytm smutnej melodii Nimf śpiewających gdzieś w głębi ciemnej wody. Bezradni na to, co los im przygotował, teraz mogli liczyć tylko i tylko na siebie.

- Scorpiusie - zaczął Jared, ochrypłym od płaczu głosem - dlaczego oni tak mówią.

Ten ból! Ta nieświadomość wypełniająca jego źrenice. Niewypowiedziana tęsknota za ukochaną mamą. Nie. On nie mógł na to patrzeć.

- Nie wiem, mój mały.

Nie kłamał. Nie chciał tego robić, bo on nie zasługiwał na oszukiwanie. Był taki nieobyty ze światem, niewidomy na zło, które się wszędzie czaiło.

Bolało.

Bolała ta niemoc spowodowana bezsilnością. 

- Mama nas nie kochała? Udawała? - dopytywał.

- Oczywiście, że nas kochała! - zapewnił zbyt gorliwie, jakby to siebie samego chciał o tym przekonać. Aby potwierdzić te słowa, przycisnął go mocniej do siebie. - Tata również ją kochał. Tak samo jak nas. Nie możesz wierzyć w to, co czytasz. To wszystko kłamstwa, nieprawdziwe. Pamiętaj o tym, dobrze?

Pokiwał głową, na znak, że zrozumiał. Jeszcze raz mocniej uścisnął rąbek szaty Scorpiusa, w który się wtulał, a potem jego siła lekko zelżała.

- A ty? Kochasz mnie, Scorpiusie? Bo ostatnio nic do mnie nie mówiłeś. Myślałem, że już mnie nie lubisz - zachlipał, a łzy ponownie pociekły mu po twarzy.

- Oczywiście, że cię kocham, głuptasie. Nawet jeśli czasem z tobą nie rozmawiam.

- To dobrze - wyszeptał Jared, a potem już tylko z wyczerpania osunął się w dół i gdyby nie mocne ramiona starszego rodzeństwa, upadłby na ziemię.

Żal, znużenie, smutek.

Gorycz, prawda, śmierć.

~*~

Jest następny rozdział! :) Cieszę się, bo przyznam szczerze, że chociaż może nie jest idealny, to mnie osobiście się on podoba. Tygodnie teraz są straszne - nauczyciele się obudzili, że to zaraz ferie, więc trzeba robić na gwałt sprawdziany z każdego przedmiotu, no pewnie, a co. Współczuje wszystkim "sesjowiczom". Jak czytam o tym, to sama się boje. No, ale nic.
Wracając do kwestii rozdziału - idąc za radą Beatrice, nie skupiłam się na tym, żeby dobić do "czterech stron" tylko po prostu pisałam. I jestem z siebie bardzo dumna, bo udało mi się zapisać prawie sześć stron, co dla kogoś może nie być problemem, dla mnie jest dużym wyczynem:)
W każdym bądź razie, jak wcześniej wspomniałam, niebawem(za tydzień) przypadają mi ferie, także myślę, że w tych okolicach pojawi się szósty rozdział.
Teraz natomiast cała w skowronkach i pełna entuzjazmu ( podkreślenie to nic innego jak ironia) wracam do nauki historii.
Pozdrawiam i dziękuje za wszelkie opinie :)

PS: Widzicie ile dialogów?! Naprawdę staram się przy ich pisaniu, nawet jeśli mi to nie wychodzi:)