Rozdział trzeci; zupełnie inna osoba.

              Zaśnij. Niech sen ukoi twe zmysły. Zabierze w krainę marzeń i beztroski. Poczujesz wtedy, że potrafisz żyć, a wszelkie uczucia, niegdyś nieodgadnione, powoli zdradzą swą magię. Odetchnij. Wraz z setnym oddechem wypuść z siebie wszystkie złe rzeczy. Zrób miejsce na nowe, lepsze. Pozwól im się zmienić. Zrozum. Nie wszystko musi być złe, podstępne i samolubne. Wiele osób czy rzeczy pomoże Ci pojąć ideę, za jaką podążają. Nie. Nie opiera się ona czarnej barwie, jak twoja egzystencja. Tam wszystko ma swoje własne światło niesione przez wiatr.

- Powiesz mi, co się z tobą do, cholery, dzieje, stary? - zapytał Drefan, odkładając z brzdękiem widelec na wypełniony po brzegi talerz. Była właśnie pora kolacji i w Wielkiej Sali zebrało się wyjątkowo sporo uczniów.

- Zadajesz mi to pytanie średnio pięć razy na minutę. Odnoszę wrażenie, że albo sam masz kłopoty z pamięcią, albo uważasz, że ja mam problemy ze zrozumieniem - odparł beznamiętnie Scorpius, nie zaszczycając przyjaciela nawet najmniejszym spojrzeniem.

- Bo chyba masz - burknął tamten, niecierpliwie wyczekując odpowiedzi, której z resztą miał się nie doczekać.

Chodziło o to, że odkąd wrócili do Hogwartu, czyli już przeszło dwa tygodnie, Scorpius z dnia na dzień zachowywał się coraz dziwniej. Wieść, że z początkiem wakacji jego mama zmarła w dziwnych okolicznościach, obiegła całą szkołę w zadziwiająco szybkim tempie. Co poniektóre osoby z grzeczności składały wyrazy współczucia obydwóm Malfoyom, jednak starszy z braci skutecznie je ignorował, nawet nie dziękując. Stawał się zimny i nieprzyjemny dla każdego, kto w jakikolwiek sposób próbował nawiązać z nim nawet najbardziej błahą konwersację. Unikał rozmów z przyjaciółmi i prób dotarcia do niego, podejmowanych przez Zabiniego. Ograniczał się tylko do sporadycznych odpowiedzi, chamskich zwrotów i niepodobnych do niego pyskówek kierowanych w stronę nauczycieli, którzy, zdziwieni jego zachowaniem, zdążyli wlepić mu już pięć szlabanów. Znikał niemal każdego wieczora z dormitorium i wracał dopiero nad ranem, gdy za oknem widać było pierwsze szarości wschodzącego dnia, po czym po krótkim prysznicu i przebraniu się szedł na śniadanie i rozpoczynał kolejną dobę. Nikt nie wiedział co się z nim dzieje, bo on z nikim nie chciał rozmawiać.

- Zachowujesz się jak idiota. Zrobiłeś się dziki - wtrąciła Amelia Greengrass, która właśnie przysiadła się do stołu Ślizgonów, uważnie przy tym obserwując znajomych. Była niską brunetką o miodowych oczach otaczanych przez wachlarz grubych czarnych rzęs, od których biła przebiegłość i czujność. 

- Czyli teraz powinniśmy się dogadać, czyż nie? W końcu nadajemy na tych samych falach - wycedził sarkastycznie blondyn, podnosząc wzrok nieco ponad swój talerz, na którym jeszcze nic nie było.

- Wypchaj się. Jesteś wredny, wiesz? – sarknęła urażona, rozlewając przy tym odrobinę kakao. Wyglądała trochę dziecinnie, a jednak jedna trzecia męskiej populacji w szkole się za nią uganiała.

Nie żeby tego nie wykorzystywała…

- To ze mną nie gadaj.

- Chętnie - ucięła. - Nicci, możesz mi podać tamtą sałatkę?

Scorpius przewrócił oczami. Męczyło go to całe towarzystwo, chociaż wiedział, że były to jedyne osoby, które znosiły jego obecność. Co prawda ostatnio bardziej polegał na samotności niż na nich, ale chyba po prostu z przyzwyczajenia postanowił trzymać się z nimi niż z kimś innym.

Odkładając na talerz sztućce, wstał od stołu, strzepując jednocześnie niewidzialny pył ze swojego ubrania. Przekładając jedną nogę ponad ławą, rzucił Drefanowi przelotne spojrzenie, w myślach uśmiechając się kpiąco.

- Gdzie idziesz?

Wzruszył ramionami.

- Tam, gdzie mnie nogi poniosą. - Po czym ruszył ku wyjściu z Wielkiej Sali, nie widząc już tego, jak bardzo zmartwione są twarze jego przyjaciół.

Nie skierował się w stronę lochów, chociaż na początku taki miał zamiar. Wybrał drogę na błonia, gdzie słońce powoli chyliło się ku końcu dnia, ustępując miejsca srebrzystemu księżycowi.

Lekko zaróżowione niebo przecinały smugi przeźroczystych chmur, a jeszcze zielone liście z pomocą lekkiego wiatru mozolnie opadały na trawę. Cały ten widok naprawdę zapierał dech w piersiach, tym bardziej, że na całości widać było zarys ogromnego starego zamku, jednak nie robił wrażenia na Scorpiusie, który właśnie usiadł na skraju jeziora. Wokół panowała przyjemna cisza, którą przerywały tylko krótkie pluski, powstające przez rzucane do wody kamienie.

Ostatnio bardzo dużo myślał. Albo raczej godził się z tym, czego zmienić już nie mógł.

Godził się z losem.

Nie za dobrze mu to wychodziło, ponieważ rany były zbyt świeże. Mimo to postanowił zmierzyć się z tym, co nieuniknione - przyjmował na siebie ból, przejmujące spojrzenia osób i nadopiekuńczość przyjaciół. Znosił to, by móc jak najszybciej przeskoczyć etap zawieszenia, w jakim się znajdował. Niestety, by sobie z tym poradzić wymyślał niekonwencjonalne sposoby - nocne eskapady, alkohol i co najgorsze seks, który dotychczas traktował jako coś intymnego i ważnego w swoim życiu, a który teraz stał się jednorazowymi przygodami. Odsunął się od najbliższych, a na rzeczach istotnych po prostu przestawało mu zależeć. To wszystko stało  się w przeciągu dwóch tygodni. Scorpius zwyczajnie popadł na obojętność.

- Mogę się przysiąść? - Tak dobrze znany mu głos wyrwał go z zadumy. Bez słowa skinął na miejsce obok siebie czując, jak ktoś koło niego siada. - Porozmawiajmy, proszę.

- Przepraszam cię, Katherine, ale nie chce mi się gadać - powiedział niemal spokojnie, bo irytacja wdarła się w jego głos, przez co dziewczyna poczuła się trochę nieswojo.

- Z nikim ostatnio nie rozmawiasz. Znikasz na całe noce, olewasz naukę, nie wspominając już o nas. Wszyscy na około widzą, że coś złego się z tobą dzieje, a ty ani trochę nie pozwalasz do siebie dotrzeć - powiedziała niepewnie, a słysząc, że chłopak milczy, uporczywie drążyła dalej. - Wiem, że jest ci ciężko, wiem, że taka strata zostawia piętno już na zawsze, ale nie możesz tak żyć.

- Nie praw mi morałów, chociaż ty - mruknął znudzony, chowając czoło między swoje kolana.

- Nie poznaje cię. Zmieniłeś się.

- Człowiek się nie zmienia, człowiek czasem - po prostu - daje się poznać z drugiej innej strony¹. - Scorpius odwrócił głowę, by w końcu spojrzeć na dziewczynę. Była śliczna. Długie blond włosy sięgały jej niemal do pasa, a błękitne oczy jaśniały nieokreślonym blaskiem. Była niezbyt wysoka, a blada cera (idealnie pasująca do jego) dodawała jej niesamowitego uroku i łagodności. Podobała mu się odkąd tylko pamiętał.

- I co? To jest teraz ta twoja druga strona?

- Być może. - Zadrżał czując, jak opiera swoją głowę o jego bark. Przyjemny dreszcz przeszył jego ciało.

Nigdy nie potrafił określić swoich uczuć względem tej dziewczyny. Znali się już dziewięć lat, a on od zawsze wiedział, że ma do czynienia z kimś bardzo wyjątkowym. Mimo wszystko nieustannie trzymał się na dystans w obawie, że może ją skrzywdzić. Nawet teraz, wbrew temu kim się stawał, czerwona lampka w jego głowie przypominała mu, że w kwestii dotyczących Katherine musi być ostrożny. Bez względu na wszystko.

- Więc? - zagaiła. - Masz zamiar cokolwiek do mnie mówić, czy będziesz po prostu wzdychać i gapić się przed siebie bez określonego celu?

- W zasadzie to chciałem wstać już, bo jestem z kimś umówiony, a wiesz, że nie lubię się spóźniać. - Wcale nie był umówiony ani nie chciał iść, ale obawiał się tego, o co może pytać go dziewczyna. Bił się z myślami, zaprzeczając samemu sobie. Wolał ucieczkę, bo od niedawna stała się dla niego prostszym rozwiązaniem

- Nie chowaj się przede mną - jęknęła żałośnie, łapiąc go za rękę. Chciała w ten sposób zmusić go do pozostania przy niej chociaż przez jeszcze jedną chwilę. Na próżno.

- Do zobaczenia, piękna.

Dochodziła północ, a on dalej błądził między zimnymi murami korytarzy
oświetlanych przez dogasające pochodnie. Przyjemny półmrok nie raził jego oczu, a jedynie przyzwyczajał do ciemności, które już zapadły. Snuł się tak powoli, wystukując palcami o różdżkę nieznaną melodię. Nie bał się tędy spacerować. Wiedział, że wiekowa kotka Filcha jest tak samo ślepa i głucha jak jej właściciel, więc raczej nie musiał obawiać się, że natknie się na któreś z nich. Prefekci również skończyli już swoje dyżury.

Przystanął przy starych drzwiach na drugim piętrze, po czym z ogromnym spokojem pchnął je przed siebie. Pewnym krokiem wszedł do opuszczonej klasy, gdzie znajdowały się tylko trzy stare ławki, dwie pary krzeseł i ogromna szafa, z grawerowanymi mitycznymi stworami, jak gryfy, centaury czy krasnoludy. Przez zakurzone okno wpadały smugi jasnego księżycowego światła, dzięki czemu w pomieszczeniu nie było tak ciemno.

Scorpius usiadł przy jednym z krzeseł, które przy ostatniej wizycie przestawił pod szeroki parapet. Wyjął z kieszeni wygnieciony kawałek pergaminu, odznaczający się zieloną pieczęcią w kształcie węża strzegącego litery „M”. Przekładał sobie go z rąk do rąk, jakby nie do końca wiedział, co ma z tym zrobić. Rozwijał i zwijał kawałek ów materiału, zupełnie nie kontrolując drżenia swoich dłoni.

To był list. List, który został przyniesiony dzisiaj rano przez szarą, niemal srebrną sowę, której pióra mieniły się w słońcu niczym najdroższe kamienie. Oczy tego zwierzęcia miały kolor tak intensywnie zielony, jak oliwin² dopiero co oprawiony. Młody Malfoy już z daleka poznawał, do kogo należy ten ptak. I musiał przyznać przed samym sobą, że bardzo obawiał tego, co ma mu ona przynieść.

Teraz już znał dostarczoną treść na pamięć, z każdym przecinkiem, przerwą i kropką.

Mój synu.

Dochodzą mnie słuchy o Twoim niepoprawnym zachowaniu, co bardzo mnie martwi.
Opuszczane lekcje, szlabany i niesubordynacja wobec nauczycieli - czy naprawdę tak Ciebie wychowałem? Rozumiem, że jest ci ciężko, bo straciłeś matkę. Ja sam straciłem żonę.

A jednak trzeba żyć dalej. Nie rób z siebie dziecka, jesteś przecież dorosły. Przestań się mazać i przyjmij na klatę to, co los dla ciebie przygotował. Nie popełniaj moich błędów, bo będą one najgorszymi, z którymi miałeś kiedykolwiek do czynienia. Nie zatracaj swojego człowieczeństwa. Uczucia, które masz są Twoim największym skarbem, sam się o tym dosyć późno przekonałem. I opiekuj się bratem. Liczy na ciebie tak samo mocno, jak ja.

Nie sprowadzaj na mnie zawodu, spowodowanego Twoją osobą.

Pamiętaj, że jesteś moim synem i że cię kocham.

Ojciec, Draco Malfoy.

Litery odbijały się od ścian jego umysłu, tworząc ogromny chaos. Przed oczami miał tylko pojedyncze wyrazy, które nie chciały wcale zniknąć: matka, żona, błędy, uczucia, opieka, brat.
Wiedział, że jego ojciec ma rację. A jednak nie dopuszczał do siebie tej myśli. Wolał stawać się kimś bezuczuciowym i obojętnym, bo tak było prościej. A ludzie bardzo często idą na łatwiznę. I on do nich teraz należał.

Stracił przecież matkę. Skąd ktoś mógł wiedzieć, jak się teraz czuje?! Każdy był na tyle mądry, żeby dawać mu dobre rady, pocieszać i mówić, jak ma żyć. Ale w gruncie rzeczy nikt nie miał pojęcia. O niczym.

Każdy dzień przynosi zmiany. Nie każdy z nich jednak korzysta...

~*~

[1] - cytat W. Grzeszczyk
[2] - oliwin, rodzaj kamienia szlachetnego.

Mam parę ogłoszeń parafialnych:
po pierwsze - możecie podziwiać PRZEPIĘKNY szablon wykonany przez Shy z Christelowej Graficiarni. Będę go zachwalać przy każdej nadarzającej się okazji, więc bądźcie na to gotowi. Jeszcze raz bardzo Ci dziękuję! :)
po drugie - w końcu jesteśmy w Hogwarcie. Czy Wy też macie takie ogromne problemy z początkiem opowiadań?
po trzecie - POSZUKUJĘ BETY! Ale naprawdę dobrej bety. I to tak na poważnie, a nie na chwilę.
po czwarte - nowy rozdział nie wiem kiedy się pojawi. Być może pod koniec miesiąca/ na początku grudnia, ponieważ wracam od poniedziałku do szkoły po 5tygodniowej nieobecności, więc będę miała niesamowicie dużo do nadrobienia. Dla tych co nie wiedzą - środkowa klasa liceum jest koszmarna.

I to by było na tyle. Dziękuje za uwagę i pozdrawiam.