Rozdział drugi; śpij dobrze, aniele.

            

           Można stracić mowę? Mowę do porozumienia się z samym sobą? Do porozumienia się z własnymi myślami? A czy można stracić słuch? Słuch, który pozwala nam usłyszeć nie tylko to, co chcemy, ale też to, co jest naprawdę istotne? A co jeśli się straci wzrok? Spojrzenie na to, kim jesteśmy, co robimy? Co, jeśli nie zobaczymy jak bardzo nasze postępowanie wpływa na ludzi, otoczenie, a także na to, jak wiele tracimy? Można to wszystko utracić?

Owszem, można.

               

Śmierć może przyjść szybko, bezboleśnie, albo powoli i smakować gorzko. Można ją przyjąć z odpowiedzialnością i spokojem, a także ze strachem i niezrozumieniem. Niektórzy będą martwić się o to, co utracą bądź zostawią, inni natomiast doznają radości i szczęścia na samą myśl o tym, jaka błogość w tym innym świecie ich spotka. Ostatecznie śmierć powinna przynosić ukojenie. 

Życie jest trochę inne. Polega na wiecznym niezdecydowaniu i niepewności o to, co spotka nas jutro. Nigdy nie jesteśmy pewni czy podejmowane przez nas decyzje są dobre czy złe, ani też jakie będą ich skutki. Wmawiamy sobie, żeby żyć z dnia na dzień, nie dbać o przeszłość i przyszłość, a jedynie o teraźniejszość. Tylko czy takie rozumowanie aby na pewno jest dobre? Życie bez celu, bez marzeń.

Bo przecież marzenia są jednym ze składników fundamentu naszego istnienia. Napędzają nas do dalszego działania, planowania. Dzięki nim możemy uwierzyć, że wszystko co robimy, ma sens. Ponieważ dążymy do spełniania swoich najskrytszych pragnień. A jeszcze lepiej to wychodzi, kiedy ma się przy sobie najbliższą osobę, tą, która popycha  nas do dalszego działania.

Scorpius nie miał kogoś takiego. Nie miał przy sobie osoby, z którą mógłby dzielić się swoim życiem. Z jednej strony nie musiał się jeszcze o to martwić, bo miał zaledwie siedemnaście lat, ale z drugiej, chociaż dorośli w to nie wierzą, był to czas, w którym ktoś taki naprawdę był potrzebny. To, że był sam nie było kwestią ani otoczenia, ani nacisku ze strony rodziny, bo chociaż jego nazwisko swoją historię, niekoniecznie dobrą, posiadało, to teraz było zupełnie inaczej postrzegane. 

                Wieść o narodzinach Scorpiusa obiegła angielską arystokrację w zadziwiająco szybkim tempie. Sądzono, że pierworodny syn Dracona i Astorii Malfoy będzie tak samo bezwzględny i bezduszny jak jego ojciec w mrocznych czasach, ponieważ geny to geny, a to, że Draco w swoim postępowaniu zmienił się w osobę dobrą i uczciwą (choć nadal cyniczną), to tylko kwestia przeżytych zdarzeń, niekoniecznie dziedziczona. Każde z rodziców pozostawiło te chore insynuacje samym sobie, skutecznie je ignorując, a zawistni szlachcice z roku na rok przeżywali głęboki zawód, kiedy to ich domysły nie miały krzty uzasadnienia. 

Młody Malfoy był naprawdę dobrym dzieckiem. Wychowany w miłości doskonale znał to uczucie. Dzieciństwo miał beztroskie i szalone, spędzone na grach i zabawach, jak również na wpojeniu pewnych wartości i manier. Draco wychowując go zawsze miał na uwadze swoje niespokojne i pełne bólu lata dziecięce, dlatego robił wszystko by nie popełnić błędów własnego ojca, zapewniając Scorpiusowi wszystko czego tylko zapragnął. Nie doprowadzał jednak do sytuacji, gdzie jego syn stawał się aż nadto rozpieszczony i w pewnych momentach po prostu mówił dość.
Popełniał także wiele błędów, bo jakby nie patrzeć, nie miał się na kim wzorować, jednakże ostatecznie można uznać, że  tak, Draco Malfoy był dobrym ojcem. 

Później, niedługo po tym, jak Scorpius skończył cześć lat, na świat przyszedł jego brat, Jared, który był dopełnieniem szczęścia między nim, Astorią i Draconem. Uchodzili więc za ideał rodziny nie tylko w całej Anglii, ale też na innych wyspach Wielkiej Brytanii.

Ale przecież dobrze żyć wiecznie nie można, prawda? I zawsze musi stać się coś, co do końca może przekreślić los każdego człowieka. Uderza to w nas, ludzi, nagle, bez żadnego ostrzeżenia, nie pozostawiając żadnej deski ratunku. Wtedy jedyną naszą myślą jest to, że straciliśmy już wszystko. W niczym nie widzimy sensu. Cała egzystencja polega na bytowaniu, ale nie życiu, ponieważ każdy ruch, każda zmiana, jaką chcemy wprowadzić sprawia nam ból, a myśl, że nic już nie będzie takie samo jest przerażająca. Zapadamy się w sobie, otaczamy grubym murem, nie chcemy żadnej pomocy. Pozostawieni samym sobie trwamy w zawieszeniu między jawą a rzeczywistością, ponieważ nic już nie ma dla nas znaczenia. Nic.

               

Scorpius po raz pierwszy zatracił się w sobie tej nocy, kiedy na swoich kolanach próbował uspokoić rozpłakanego brata. Chociaż sam czuł się słaby i bezbronny, za wszelką cenę nie dawał po sobie tego poznać. Wpatrzony w nieznane kształty majaczące za oknem, walczył z pieczeniem powiek i okropnymi wspomnieniami, które znów wykorzystywały to, że nie może się im przeciwstawić. Każda próba przegonienia obrazów przeszłości kończyła się tylko przykrym zawodem i cichym westchnieniem. Widział  to wszystko, czego nie chciał – radosne popołudnia, uśmiechnięte oczy matki, jej twarz pełną zrozumienia i dobroci. Nie miał zamiaru tego oglądać, bo już tego nie miał. Aż w końcu, w pewnym momencie, kiedy tak uważnie przyglądał się owalowi księżyca poczuł się pusty. Myśli wciąż napływały, ale on już się nie bronił, z racji tego,że nic nie czuł. Po raz pierwszy od dłuższego czasu przestały robić na nim wrażenie. Oglądał je z obojętnością, a nieprzyjemne igły bólu nie dosięgały już jego ciała od wewnątrz. Dziwnym trafem stworzył wokół siebie barierę, mur, przez który ataki na jego osobę stały się słabsze i bezbolesne. Zdziwił się, bardzo się zdziwił, że wreszcie mógł odetchnąć. Chociaż uczucie pustki było mylące i trochę nieprzyjemne, spodobało mu się. Nawet się trochę uśmiechnął. Zerknął na Jareda, który wciąż tulił się do jego piersi. Łzy i smutek, jakie zobaczył na niewinnej twarzy braciszka, usta, wykrzywione w grymasie bólu, ciało trzęsące się od nieprzerywalnego szlochu – wszystko to sprawiło, że wspomnienia znów uderzyły w Scorpiusa, tym razem ze zdwojoną siłą. Wygiął się w agonii.

Mury, zbyt szybko wzniesione, runęły…

-Chce do mamy, Scorpiusie.

Adele; skyfall

                 Był 31 sierpnia, przeddzień wyjazdu do Hogwartu. Pogoda tego dnia bardziej odpowiadała wiośnie, niż końcówce lata, tudzież zbliżającej się jesieni. Słońce przyjemnie świeciło, lekki wiatr owiewał sylwetki ludzi z ogromną delikatnością, a na ulicach słychać było śmiech beztroskich dzieci.

Można by rzec, że wszystko toczyło się swoim rytmem – koniec wakacji oznaczał zamęt, spowodowany przygotowywaniem się do powitania nowego roku szkolnego, podenerwowaniem rodziców i niefrasobliwością na jutrzejsze zdarzenia ich pociech, które już wieczorem pod naciskiem ostrego spojrzenia matek i ojców obiecywały im, że będą jeszcze lepsze w nauce czy w przykładaniu się do swoich obowiązków.

Tylko Scorpius Malfoy nic sobie nie obiecał.

Znajdował się teraz na ponurych obrzeżach miasta. Stał sztywno, beznamiętnie wpatrując się w epitafium własnej matki. Nagrobek stworzony z ciemnego granitu okazał się najokazalszym spośród innych znajdujących się na owym cmentarzu, ale jakie to miało teraz znaczenie? Białe litery układające się w napis „ Śpij dobrze, aniele” kłuły jego oczy. Zdawały się być tak charakterystyczne i ogromne, że chociaż krajobraz rozciągający się przed nim był piękny i okazały, on widział tylko ten napis. 

W trzęsących się dłoniach trzymał orichideę, i chociaż nie był to kwiat nadający się do tego miejsca, była to roślina najlepiej oddająca charakter i wygląd jego mamy – piękna i delikatna.

Czuł się samotny. Pomimo tego, że od wielu tygodni był otoczony przez najbliższe osoby, przyjaciół, rodzinę, to nie odczuwał niczyjej obecności. Bał się. Bardzo się bał.

-Zostawiłaś mnie – wyszeptał w przestrzeń. – Nie ostrzegłaś, nie pożegnałaś. Zostawiłaś. Jestem sam, rozumiesz?  Co mam teraz robić? Jak mam się zachowywać? Myślisz, że to tak łatwo jest się pozbierać? Ruszyć dalej?! Nie masz pojęcia, o niczym nie masz pojęcia! Jak mogłaś tak odejść. Dlaczego nie walczyłaś? Dla mnie, dla taty, dla małego Jareda! Tęskni za tobą, jak każdy! Co z tego, że ma jedenaście lat, to jeszcze dziecko. Wie, że umarłaś, ale nie do końca wie, co to oznacza. – Chociaż krzyczał, złość z niego nie uchodziła. Miał żal, który chciał teraz za wszelką cenę z siebie wyrzucić. – Nie ma cie już… Nie ma. – Łzy pociekły mu po twarzy. Nawet tego nie poczuł. Nie zauważył też, że opadł na kolana, a dłonie ściśnięte w pięści opierał na swoich udach. Był bezradny. – Mamo…

Nie można zobaczyć zmarłych, ani tym bardziej przywrócić ich do życia. Scorpius nawet nie miał na to nadziei, bo w nic już nie wierzył. Otoczony własnymi myślami klęczał na ziemi cicho szlochając. To nie był wstyd. Łzy nie są oznaką słabości, tylko siły, o której on nie miał pojęcia. Był rozgoryczony i kompletnie zagubiony. Co miał teraz zrobić?

-Kocham Cie… - wychrypiał. – Zawsze będę miał Cie w pamięci. Jesteś cząstką mnie, a ja cząstką Ciebie. Obiecaj, że zawsze będziesz przy mnie… przy Nas. Że nigdy nie opuścisz mnie, taty, Jareda. – Lekki powiew wiatru musnął jego twarz. – Poprowadź mnie, jeśli zabłądzę… Proszę.

                Nie zauważył Dracona, który stojąc przy nim, oparł mu dłoń na ramieniu.

-Już dobrze synu, wstań. – Powiedział spokojnie, najpierw wzmacniając, a potem luzując uścisk na jego barku. Kucając lekko wziął Scorpiusa pod boki, tym samym pomagając mu się podnieść. Gdy tylko chłopak ostrożnie odsunął się od ojca, jego nogi stały się bezwładne, a ciało przeszedł dreszcz. Padł w ramiona Draconowi, bez sił, bez chęci, bez celu. 

-Przepraszam, ojcze. Daj mi jeszcze parę dni, a się pozbieram. – Wiedział, że to nieprawda, ale co z tego? Już jutro pojedzie do szkoły, więc w ciszy i spokoju będzie mógł oddać się cierpieniu, które, całkiem  niedawno, stało się jego wybawieniem. – Wiem, okazuję w ten sposób słabość i okrywam ciebie i nasz ród hańbą. Wybacz mi.

-Kogo to obchodzi. Jesteśmy w żałobie, Scropiusie. Straciliśmy najbliższą osobę. Mamy prawo do tego, by radzić sobie z tą stratą w taki sposób, jaki tylko nam odpowiada. Nie obawiaj się, nikogo ani niczego nie hańbisz. A teraz proszę, żebyś poszedł ze mną. Jared się niepokoi o ciebie. Pora wracać do domu.

Faktycznie, powoli zapadał zmrok. Wokół nich zaczęły migotać ogniki zapalone dla osób, które po tamtej stronie szukały drogi do oazy wytchnienia. Uliczne latarnie powoli jarzyły się delikatnym światłem, a patrząc w niebo można było dostrzec lekki kontur księżyca. Ruch na okolicznych drogach jakby ucichł, a w oddali dało się słyszeć koncertowanie świerszczy i kukanie kukułek. 

Nieme kiwnięcie głową oznaczało zgodę na prośbę ojca. Poczuł jak ten obejmuje go ramieniem, a następnie nieprzyjemne szarpnięcie w okolicach pępka zaniosło go do domu…

                Ponoć sen jest lekarstwem na wszystko. W objęciach Morfeusza powinniśmy odczuwać ukojenie i spokój, lecz tym razem jego objęcia nie przyniosły odpoczynku, a jedynie koszmary i nieprzespaną noc, która była dla Scorpiusa udręką. Minuty mijały powoli, jakby specjalnie chciały przedłużyć jego męki. Na nic zdały się bezcelowe przechadzki po pokoju, zmienianie pozycji na prawie czterometrowym łóżku, a nawet dwie niepełne szklanki Whiskey, którą trzymał schowaną w jednej ze swoich komód. Jeszcze nigdy czas mu tak wolno nie leciał, toteż kiedy w końcu za oknem widać było lekko zaróżowiałe niebo i promienie wschodzącego słońca, odetchnął z ulgą. Nieprzytomnie opuścił nogi na zimną posadzkę, która lekko go orzeźwiła. Zawiesił na chwilę swój wzrok na budzącym się do życia widnokręgu, po czym wstał i smętnie skierował się do łazienki, którą posiadał w swoim pokoju.

Kiedy znalazł się w środku bezradnie oparł ręce o krawędź umywalki. Oddychał ciężko, a wraz z wypuszczanym powietrzem słuchać było lekki szmer wydobywający się ze spierzchniętych ust. Skronie nieprzyjemnie pulsowały, a całe ciało pokryła gęsia skórka. Westchnął.

Podniósł głowę do góry, jednocześnie spoglądając na kogoś, kto również na niego patrzył. Nie był zdziwiony, ale też nie poznawał… samego siebie. Jasne włosy urosły zdecydowanie za bardzo, czoło zdobiła pojedyncza zmarszczka, będąca wyrazem bólu, blada cera stała się szara, a zaschnięta krew znaczyła popękane wargi. Najgorsze z tego wszystkiego były jednak oczy – zimne, smutne, bez wyrazu. 

Miał siedemnaście lat i zniszczone życie.

Odwracając wzrok od nieprzyjemnego widoku, jakim był on sam podszedł do prysznica. Niedbale zrzucając z siebie wczorajsze, bądź przedwczorajsze ubrania wszedł do środka, zatrzaskując lekko kabinę. Kiedy włączył wodę poczuł, jak chłodne krople obmywają jego zmęczoną sylwetkę. Odetchnął głęboko – przez chwilę było mu dobrze. Stał tak, zgarbiony, z opuszczonymi wzdłuż ciała rękoma pozwalając, by strumień spływający od głowy, przez tułów, nogi i stopy przynosił mu ulgę.

Nie chciał wychodzić. Chciał uciec, schować się za taflą wody, ponieważ w podświadomości, choć sam się tego wypierał, doskonale wiedział, że dzisiejszy dzień musi przynieść zmiany.

A on na kolejne nie był jeszcze gotowy….

~*~

Tak jak obiecałam dodaje nowy, poprawiony drugi rozdział. Chociaż poprawiony to złe słowo, ponieważ jest on kompletnie inny od tego wcześniejszego. Szczerze? Nie wiem, co o nim myśleć, ale na pewno nie uważam go za dno, jak ten poprzedni rozdział drugi, który widniał tutaj sobie od piątku do niedzieli. Co chciałam w nim pokazać? Chyba najbardziej Scorpiusa, a raczej jego ból i uczucia, które niebawem będą się zmieniać... No, ale jak i kiedy to ja sama muszę jeszcze przemyśleć. Tymczasem dziękuje za komentarze pod rozdziałem pierwszym i serdecznie Was pozdrawiam :))