Prolog

Testrale są jak śmierć. Ponure i tajemnicze kryją się w ciemnych zakamarkach dawno opuszczonych miejsc. Jak cienie śledzą każdy nasz ruch, skupiając się przy tym wyłącznie na momentach, w których jesteśmy naprawdę szczęśliwi, bowiem własnego cierpienia mają aż zanadto. Nie chcą się krzywdzić, a jednak taka jest ich natura – działanie wbrew sobie. Płacząc rubinowymi łzami żałują za swoje grzechy. Przeklinają każdy następny dzień, nie chcąc w nim uczestniczyć. Boją się.

            Czasem wychodzą w blask jaśniejącego słońca. Czujemy wtedy lekki powiew wiatru na swoich karkach, nie zdając sobie sprawy, że to właśnie one w danym momencie starają się odkupić swe winy, pozbawiając nas najboleśniejszych wspomnień. My czujemy się szczęśliwsi – one się rozpadają. Znów płaczą.

            Pąsowe, gęste łzy nigdy nie mają końca. Nim dotkną ziemi, krzepną na pęcinach karego stworzenia, tworząc najstraszniejsze bruzdy, jakich nie potrafimy sobie nawet wyobrazić. Dla wielu z nas, w takich momentach już są martwe. Może wtedy i my wraz z nimi powinniśmy umrzeć?

~*~

W zasadzie to nie wiem, jak zacząć. Witajcie? Cześć? Co słychać? Niektórzy (mniejsza mniejszość) mogą mnie kojarzyć z tego samego adresu, tylko zarejestrowanego na Onecie. Potem pewnie zapomnieli, bo w brutalny sposób porzuciłam bloga ponad dwa lata temu... Ale teraz znów mnie natchnęło i nie wiem ile to potrwa. Wygląd się nie zmienił, szablon wykonany przez Koronkę specjalnie dla mnie.

Co do opowiadania. Prolog wklejam taki sam, jaki napisałam dwa lata temu. Lubię go, jest trudny do zrozumienia, niektórym się to uda, innym nie. Co do reszty rozdziałów, nie wiem, jak będą wyglądać. Czy cztery przekopiuję ze starego bloga, czy napiszę nowe. Szczerze powiedziawszy jeszcze się nad tym nie zastanawiałam. Wszelkie podstrony będą aktualizowane stopniowo, z racji tego, że nie bardzo umiem połapać się na tym portalu...

Opowiadanie? Czasy nasze, XXIw., historia młodego pokolenia, Hogwart. Głównym bohaterem będzie Scorpius, resztę wymyślam sama. Nie szykujcie się na cukierkowe romansidło, bowiem to co tworzę raczej nim nie będzie. A teraz kończąc te smęty wspomnę o tym, że liczę na Was i Wasze opinie.

PS: OGROMNE PODZIĘKOWANIA dla Kamila, bo gdyby nie on to byłabym w czarnej d...uirze i załamywała ręce nad szablonem, nagłówkami, linkami i innymi takimi. Jesteś mistrzem, poważnie.

Pozdrawiam.:)